βράχο σαν να αιωρείται. Λευκό και μπλε — απλό, απόλυτο,
υπερβατικό. Κι αν τύχει να βρεθείς εδώ σε βάφτιση ή γάμο,
το τοπίο γίνεται τελετουργικό, ένα φυσικό σκηνικό που δεν
χρειάζεται σκηνοθέτη. Δεξιά, βουτιές από τα βράχια∙ αριστερά,
ο μικρός κόλπος της Φασολούς, με αρμυρίκια και γαλήνη,
ακόμη κι όταν ο κόσμος περισσεύει.
Πίσω όμως από τον βράχο, στον Πλατύ Γιαλό, η
αυθεντικότητα σκεπάζεται από ξαπλώστρες με 50 ευρώ και 25
ελάχιστη κατανάλωση. Παραλία που σου θυμίζει πως ακόμη
και η σκιά κοστολογείται ακριβά. Εκεί που το νησί δείχνει το
πιο τουριστικό του πρόσωπο, καταλαβαίνεις καλύτερα γιατί η
αυθεντικότητα μετριέται αλλού – στα βράχια της Χρυσοπηγής,
στα αρμυρίκια της Φασολούς, στην απλότητα που ακόμη
αντέχει.

Ιστορία, τέχνη, φεγγαράδα στο Κάστρο
«Να πάτε οπωσδήποτε στο Κάστρο», μας είπε ο ξενοδόχος.
Και είχε δίκιο. Το ενετικό αυτό κόσμημα, χτισμένο πάνω στην
αρχαία ακρόπολη, κρατάει ακόμη την αύρα του μεσαιωνικού
οικισμού: σπίτια σφιχτά, σοκάκια στενά, μια πόρτα που ανοίγει
κατευθείαν στο Αιγαίο.
Πολλοί περιμένουν ηλιοβασίλεμα — το Google φταίει. Μα το
Κάστρο κοιτάει ανατολή. Η καλύτερη ώρα είναι το σούρουπο ή
το βράδυ, όταν το φως πέφτει κι η σελήνη αναδύεται πάνω απ’
το πέλαγος. Εκείνη τη μέρα, με έκλειψη, καθίσαμε στα ξύλινα
θρανία του παλιού σχολείου – σήμερα χώρος εκθέσεων – και
χαζεύαμε το φως που μεταμόρφωνε τον νυχτερινό ουρανό.
Κοκτέιλ σε πλαστικό από τον «Κουβανό», παρέες στα
πεζούλια, μουσικές που έμπλεκαν με τη σιωπή. Πιο πέρα, το 

wine bar Loggia∙ «ενημερωμένη λίστα κρασιών», πιάτα που
ποντάρουν περισσότερο στην εμφάνιση παρά στη γεύση,
σε ύφος — οπωσδήποτε — γκουρμέ. Η θέα πάντως είναι
φανταστική∙ κι αυτή είναι που πληρώνεις. Μα πιο κάτω, στο
άκρο του βράχου, το εκκλησάκι των Επτά Μαρτύρων στεκόταν
αγέρωχο, φωτισμένο, σαν να αναδυόταν από τα κύματα –
Έτσι χωρίς αντίτιμο. Και κάπου εδώ η Σίφνος ξαναγίνεται
απλή: λευκό και μπλε, πέτρα και θάλασσα, σιωπή, φεγγαράδα
κι αγνάντεμα – χωρίς φιοριτούρες.

Η μεγάλη παραλία – και τα καμίνια που σώπασαν
Αν το Κάστρο είναι η ανατολή, το Βαθύ είναι το άλλο άκρο.
Η μεγαλύτερη παραλία της Σίφνου θα μπορούσε να είναι το
απόλυτο καταφύγιο. Δεν πάνε πολλά χρόνια που η πρόσβαση
γινόταν αποκλειστικά με βάρκα και σήμερα είναι... ταβέρνα με
αμμουδιά. Μαγαζιά απλωμένα κυριολεκτικά μέσα στο κύμα, κι
εσύ να βρέχεις το πόδι σου για να περάσεις. Τα παρακείμενα
στενά οδηγούν σε ιδιωτικούς χώρους, κι όλο το τοπίο σε
προσκαλεί… να παραγγείλεις.
Στην αντίπερα πλευρά, το καμίνι του Ατσόνιου επιμένει να
φτιάχνει πήλινα από το 1870. Κι είναι σχεδόν συμβολικό: κάποτε
εδώ συγκεντρώνονταν όλα τα καμίνια του νησιού∙ σήμερα έχει
απομείνει μόνο αυτό, να θυμίζει την εποχή που η παραλία δεν
ήταν πνιγμένη στην «ταβερνοποίηση», αλλά στο χώμα και στο
νερό απ’ όπου γεννιούνταν τα σκεύη που έθρεφαν τον τόπο.
Χερρόνησος – απλότητα στα όρια του κόσμου
Προς τον βορρά, τοπίο γυμνό, άγονο, σχεδόν σεληνιακό. Ο
δρόμος ανηφορίζει προς τη Χερρόνησο: λίγα ταπεινά κτίσματα
επάνω, μικρή αμμουδιά από κάτω, δυο ταβερνάκια και φυσικές
σκιές. Ο κόσμος, για την εποχή αρκετός, στριμώχνεται σχεδόν ο
ένας δίπλα στον άλλον∙ κι όμως μοιάζει να του αρέσει – σαν να
αναζητά την απλότητα.
Βγαίνοντας από τη θάλασσα, «Η Δύσκολη» σε οδηγεί στο
εργαστήριο του Κωνσταντίνου Δεπάστα. Στην άκρη του κόσμου
ξεχειμωνιάζει, αντλώντας έμπνευση από τον αγέρα, το κύμα,
τη μοναξιά. Πειραματίζεται με χρηστικά και διακοσμητικά
σκεύη, αλλά και με εφευρέσεις όπως το «ποτήρι του μέτρου» ή
τη δική του παραλλαγή της κούπας του Πυθαγόρα – «να πίνεις
μόνο εσύ», χαμογελά. Μικρό μάθημα φιλοσοφίας φτιαγμένο
από πηλό. Ελαφράδα σπάνια στα έργα του — η μαεστρία του
τροχού.
Δίπλα στη θάλασσα, τα δύο ταβερνάκια κρατούν τον τόπο
ζωντανό από τη δεκαετία του ’70: η ιστορική «Ταβέρνα
Χερρόνησος» και η «Αμμουδιά», με θαλασσινά που μυρίζουν
Αιγαίο. Στ’ αριστερά, ο Άγιος Γεώργιος: κατάλευκο εκκλησάκι
πάνω στο βράχο, με ερείπια αρχαίου πύργου δίπλα — σημάδι
πίστης κι αντοχής στο πιο άγριο σημείο.

Άγιος Συμεών – ένα drone στα μάτια σου
Βορράς ξανά – αυτή τη φορά για τον Άγιο Συμεών, ένα απ’ τα
ψηλότερα σημεία του νησιού. Από την κορυφή, σαν να κρατάς
drone στα μάτια: Καμάρες καρτ-ποστάλ, οικισμοί διάσπαρτοι,
κι όταν καθαρίζει ο ορίζοντας, βλέπεις ως Κίμωλο και Μήλο.
Η διαδρομή είναι έρημη∙ μα λίγο πριν την ανάβαση, ο δρόμος 

γεμάτος αυτοκίνητα. Σεπτέμβρης.
Πέσαμε κι σε γύρισμα: ο παπάς
χτυπούσε ρυθμικά τις καμπάνες κι
έπειτα έψαλλε — ίσως η πιο αυθεντική
εικόνα του νησιού, έστω και για ταινία.
Έξω από τον περίβολο, ένας πήλινος
χάρτης των αγγειοπλαστών βοηθά να
«μετρήσεις» τα νησιά στον ορίζοντα.
Κι ύστερα η δύση: ο ήλιος «πέφτει» στη
θάλασσα, αφήνοντας αχνοπορτοκαλιά
γραμμή στο Αιγαίο. Είκοσι δύο βαθμοί,
δροσιά και σιωπή — θέα που σβήνει
τα πάντα. Και τότε συνειδητοποιείς: η
Σίφνος δεν μετριέται μόνο σε χωριά και
παραλίες. Μετριέται και σ’ εκκλησάκια.
Περισσότερα από 350, σκορπισμένα σε
κορφές και βράχια, με μπλε τρούλους
να λαμπυρίζουν στο φως. Όπου κι αν
στραφείς, λευκό και μπλε, όσο πάει.
Πίσω στο Τουρλάκι, η ταβέρνα
«Ηλιοβασίλεμα» / όλα στα κάρβουνα
– όσο κι αν ακούγεται αντιφατικό,
πίσω από τη σχάρα ξετυλίγεται το
πιο θεαματικό σούρουπο της Σίφνου.
Αρνίσια παϊδάκια στα κάρβουνα,
μυρωδιές τσίκνας, Ευανθία
Ρεμπούτσικα, εμβληματική δύση κι
ανάμεσά τους κανταΐφι με τυριά και
παστουρμά – η Σίφνος σε μια μπουκιά.
Πλάι μας, ένα τραπέζι με ταπεινή
ρεβιθάδα – κάποτε μαγειρεμένη σε
πήλινο, μες στον ξυλόφουρνο, ολονυχτίς
το βράδυ του Σαββάτου, να είναι έτοιμη
την Κυριακή: ρεβίθια, κρεμμύδι, λάδι,
Ήχος που γεμίζει τον αέρα.
δεντρολίβανο, νερό από το πηγάδι∙
λιτότητα που αγγίζει τα όρια του ιερού.
Εδώ συνεχίζει να σερβίρεται δίπλα
στα πιο πληθωρικά, σαν να θυμίζει την
άλλη όψη του νησιού. Να, η Σίφνος: ένα
πιάτο ρεβίθια πλάι σε ένα κανταΐφι με
παστουρμά, όλα κάτω από το ίδιο φως
που κάνει τα αντίθετα να σμίγουν.
Όμορφη, ναι. Μα απευθύνεται πια
σε λίγους. Και ίσως αυτή είναι η πιο
σκληρή της αντίφαση.