Το να κάνεις παρέα µε φίλους που αγαπάνε και φροντίζουν άλογα δεν είναι λίγο. Είναι θεραπεία και αλλαγή πεποιθήσεων!
Όταν ο φίλος ∆ηµήτρης Χιλλ, ποιητής και κατασκευαστής µουσικών οργάνων, ήρθε µαζί µε τον Σαγιάλ στην παραλία στο Βαθύ Γυθείου, για να ανακάµψουν µετά από ένα σοβαρό πέσιµο που είχαν πριν από µήνες, πρωτόνιωσα την αδυσώπητη δύναµη της ηρεµίας που εκπέµπει το άλογο. Ταπεινό, χωρίς ίχνος έπαρσης, σοφό, µε κοιτά και χάνοµαι µέσα στο αβυσσαλέο βλέµµα της πραότητάς του. Ο ∆ηµήτρης ξαναΐππευσε τον Σαγιάλ, πάνω στον αφρισµένο γιαλό, µπροστά στα χρώµατα της ανατολής και της δύσης. Τον ακολούθησα στην Ανδραβίδα, όπου κάθε χρόνο, το πλησιέστερο Σαββατοκύριακο στη γιορτή της αγίας Σοφίας γίνεται ιππική έκθεση. Γνωρίζω σιγά σιγά το σινάφι και τους λάτρεις των αλόγων, που έρχονται απ’ όλη την Ελλάδα για να µοιραστούνε το πάθος, τις γνώσεις τους, τις εµπειρίες και να αναπτύξουν φιλίες. Στο παζάρι, ξοδεύουν τις οικονοµίες τους για αξεσουάρ που κάνουν την ανάβαση πιο ευχάριστη στο άτι, µπότες χάρη στις οποίες µε ένα χάδι πάνω στα καπούλια τους συνεννοούνται, καβαλάρης και άτι.
Μπροστά στο άτι, ο άνθρωπος ξεγυµνώνεται. Είδα άλογα θυµωµένα και άλογα µε ευγνωµοσύνη. ∆ηλαδή γνώρισα ανθρώπους καλλιεργηµένους ψυχικά, σαν τον ∆ηµήτρη Τσούκα από τον Βόλο, που µοιράζεται µαζί µας τα εξής: «Χρειάζεται να ασχοληθείς µε τα άλογα µε τρόπο και ποτέ µε µαστίγια. Χρειάζεται να το εκπαιδεύσεις µε τα πόδια, και να είναι “µπαµπάκι” τα χέρια σου. Τότε, όσα και να του ζητήσεις, όχι δεν θα σου πει». Γνώρισα όµως άλλους που ταπεινώνουν και χτυπάνε το ζώο, το µαστιγώνουν εκλεπτυσµένα…
Το χωριό µεταµορφώνεται ολόκληρο σε µια εµποροπανήγυρη. Η τσίκνα από τις γουρνοπούλες και τα βραστά σκεπάζει τα σοκάκια. Τις νύχτες αντιλαλούν µουσικές λάτιν, κλαρίνα, µπουζούκια, τακούνια, ενώ την Κυριακή η φιλαρµονική αντηχεί στην πλατεία. Το µεσηµέρι, κάτω από τις τεράστιες µουριές, µέλη των τοπικών ιππικών οµίλων «Σπάρτακος» και «Κένταυρος» κάνουν κεράσµατα στους επισκέπτες. Η Ανδραβίδα κρατά καλά το έθιµο της φιλοξενίας, που στηρίζεται τόσο από τον δήµο όσο και από την περιφέρεια. Η πρόεδρος των «Κενταύρων» Αλεξία Αλτούνη είναι η αµαζόνα της Ανδραβίδας. «Κάποτε κοιµόµασταν όλοι και τρώγαµε µαζί στη φύση, στρωµατσάδα, κοντά στα ζωντανά µας», µου λέει η Αλεξία, γέννηµα-θρέµµα του τόπου. «Ως το µεγαλύτερο παιδί, συνόδευα τον πατέρα στην εργασία. Πηγαίναµε κοπριά σε έναν στάβλο. “Ας ανταλλάξουµε κοπριά µε άλογο”, του έλεγα». «Αν δεν µου πάρεις, τότε θα το πάρω µόνη µου όταν µπορέσω», του είπε την τρίτη και τελευταία φορά – και αυτό έκανε. Στα 27 της κατάφερε να αγοράσει την Μπέτυ, ένα εγγλέζικο άτι, µε την υποστήριξη της αδερφής της. Έµαθε µόνη της, οληµερίς και ολοβραδίς πάνω στο άλογο, και κάτω, αφού δεν γλίτωνε τα πεσίµατα. Η Αλεξία µιλά µε σθένος, λαµπερή πάνω στην Αµάντα, ένα 15χρονο άλογο φυλής Ανδραβίδας, το µεγαλύτερο σε σωµατότυπο ελληνικό άλογο. «Το άλογο είναι καψούρα σοβαρή, να το ξέρεις», µου λέει. Ξέρει προσωπικά όλα τα άτια και τους καβαλάρηδες που έρχονται στην πόλη. Την καλούν στην Ελλάδα για να παρουσιάσει εκθέσεις. Έχει αστείρευτο ενθουσιασµό, που τον µεταδίδει αµέσως. Όραµά της είναι το Μουσείο Αµαζόνων. «Για περίπου πενήντα χρόνια, η Ευµορφία έκανε µια βδοµάδα δρόµο από το χωριό Καλέντζι φέρνοντας µε τα πόδια έξι “βαρβάτα” (αρσενικά άλογα που είναι πολύ δύσκολο να τα πας µαζί). Τα είχε εκπαιδεύσει να την ακούνε. Κι όταν κουραζόταν, ανέβαινε σε ένα και συνέχιζε. Πέθανε πριν από τρία χρόνια», µου λέει η Αλεξία. «Να µη δώσουµε ένα φόρο τιµής σε αυτήν τη γυναίκα, καθώς και στις γυναίκες που αγωνίζονται για τα άλογα, στις αµαζόνες που πρώτες τα εκπαίδευσαν να γίνουν πολεµιστές, σε αλλοτινές, γυναικοκρατούµενες κοινωνίες;» «Είναι δύσκολο να καβαλάς άτι όντας γυναίκα», µου εκµυστηρεύονται κάποιες καβαλάρισσες. Αποφασισµένες, µέσα στον υπέροχο δυναµισµό τους, ιππεύουν ασταµάτητα παρ’ όλες τις αντιξοότητες που συναντάνε όταν η κοινωνία είναι άνανδρη.
Τα άλογα με βοήθησαν να ξεπεράσω το σοκ, να κατανοήσω τον κόσμο, να εκδηλωθώ στην κοινωνία.
