Δρακόλιμνη Τύμφης

Η ανάβαση στη Δρακόλιμνη (ή Δρακολίμνη) της Τύμφης αποτελεί –όχι άδικα– έναν από τους πιο πολυσυζητημένους ορειβατικούς προορισμούς. Το βουνό, που βρίσκεται στη 6η θέση σε υψόμετρο στην κατάταξη των ελληνικών ορεινών όγκων, με υψηλότερη κορφή την Γκαμήλα (2.496 μ.), προσφέρεται για περιπέτεια και εξερεύνηση σπάνιων επίγειων αλλά και… υπόγειων αξιών. Το φαράγγι του Βίκου, που ξεπερνά σε πολλά σημεία τα 1.000 μ. βάθος, και το βάραθρο της Προβατίνας στην κορυφή της Αστράκας, με το εντυπωσιακό μονοκόμματο βάθος που φτάνει τα 400 μ., θεωρούνται μοναδικά στον κόσμο. Τα σημαντικά αυτά γεωλογικά δώρα δημιούργησε η διαχρονική και μακραίωνη διαλυσιγενής πορεία των νερών. Η δράση των παγετώνων επέφερε και αυτή τα αποτελέσματά της συντελώντας στον σχηματισμό και της Δρακόλιμνης. Σύμφωνα με μια λαϊκή παράδοση, στη Δρακόλιμνη του Σμόλικα και σε εκείνη της Τύμφης ζούσαν δύο δράκοι. Οι δράκοι είχαν έχθρα μεταξύ τους και κάθε φορά που αγρίευαν, πετούσαν πέτρες ο ένας στον άλλο. Ο μύθος εξηγεί, σύμφωνα με τους ντόπιους, γιατί οι όχθες της Δρακόλιμνης του Σμόλικα έχουν άσπρο χρώμα με διάσπαρτες μαύρες πέτρες, ενώ οι όχθες της λίμνης της Τύμφης έχουν μαύρο χρώμα με διάσπαρτες λευκές πέτρες. Ωστόσο, είναι σύνηθες φαινόμενο σε αρκετές περιοχές να συνυπάρχουν το ασβεστολιθικά με τα οφιολιθικά πετρώματα. Απομένει όμως ακόμη ένας «δράκος» που πρέπει κανείς να νικήσει προκειμένου να απολαύσει από κοντά το μοναδικό αλπικό τοπίο της Δρακόλιμνης: αυτός της πολύωρης κι επίπονης ανάβασης…

Ανάβαση

Η πρόσβαση στη Δρακόλιμνη της Τύμφης γίνεται μέσω μονοπατιού που ξεκινά από το Μικρό Πάπιγκο, στα 1.115 μέτρα. Η αρχική πορεία είναι μέσα σε σκιερό δάσος με ποικιλία φυλλοβόλου βλάστησης και όψιμων λουλουδιών. Νερό για τον εφοδιασμό μας υπάρχει και σε πέτρινη πηγή κατά την έξοδο του χωριού, στο ξεκίνημα της πορείας. Μετά το δάσος, η βλάστηση χαμηλώνει και στη συνέχεια ανερχόμαστε στο γυμνό αλπικό τοπίο με θέα το Μικρό Πάπιγκο πίσω μας. Μπορούμε να εκμεταλλευτούμε τη σκιά των τελευταίων δέντρων για ένα πεντάλεπτο διάλειμμα, που αποδεικνύεται αρκετά χρήσιμο για τον οργανισμό μας και τις βασικές του ανάγκες. Δεξιά, ξεχωρίζουν πλέον οι επιβλητικοί Πύργοι της Αστράκας. Μια εικόνα που χαράσσεται βαθιά στη μνήμη και την ψυχή του επισκέπτη… Να αντικρίζεις τους γιγάντιους ορεινούς όγκους μετέωρους, να ξεπροβάλλουν στα ουράνια, στεφανωμένοι με νέφη και με το Μικρό Πάπιγκο στη βάση τους – ένα μικρό κόσμημα ανθρώπινης δημιουργίας, που φαντάζει ταυτόχρονα ασήμαντο και πανέμορφο μπροστά στην απεραντοσύνη του βουνίσιου μεγαλείου. Το τοπίο της διαδρομής είναι ανοιχτό μπροστά και πίσω μας, αφού εξελίσσεται σε μια επιμήκη ανοιχτή λάκα, γι’ αυτό σύντομα, καθώς συνεχίζουμε την ανάβαση, θα δούμε να προβάλλει σαν βιγλάτορας της περιοχής το καταφύγιο: πραγματικός φάρος της ορεινής μας διαδρομής και μια μεγάλη ανάσα για όσους δεν έχουν πολύ καλή φυσική κατάσταση και ίσως κουραστούν σύντομα. Ο Γιώργος, υπεύθυνος του καταφυγίου και έμπειρος ορειβάτης, προσφέρει τις υπηρεσίες του τα τελευταία χρόνια στους οδοιπόρους. Στο ανοιχτό αυτό τοπίο διακρίνονται από μακριά οι γαλάζιοι φανταχτεροί ανθοί της Gentiana cruciata, η οποία διακρίνεται μοναχική στο αλπικό τοπίο και ξεχωρίζει από τα άλλα τοπικά φυτά από το μέγεθος, την τρυφεράδα των φύλλων και των βλαστών της. Πριν από το καταφύγιο, αφού μας σκεπάζει πλέον η μεγάλη και δεύτερη σε ύψος κορφή της Αστράκας, κάποια σκληρή γεωλογική πλάκα διοχετεύει στην επιφάνεια τα νερά των σωθικών της σε μια πέτρινη ζαγορίτικη κρυστάλλινη πηγή. Εξαγνισμός το νερό της, με τις αρχικές αποβολές των τοξινών του σώματός μας. Ευκαιρία για μια δεύτερη μικρή στάση. Εκεί θα ανταμώσουμε την πινακίδα δύο διαδρομών. Συνέχεια μπροστά για το Καταφύγιο, τη Δρακόλιμνη και την κορφή της Γκαμήλας, δεξιά για την κατάκτηση της Αστράκας με μικρή διακλάδωση για το στόμιο της Προβατίνας – ένα μονοκόμματο βάραθρο με παγκόσμια κατάταξη βάθους και μεγάλη φήμη για τους επίδοξους και μυημένους της σπηλαιολογίας. Σε λίγο η απόσταση για το καταφύγιο μικραίνει αρκετά, κι εκείνο ορθώνεται μπροστά μας επάνω στο διάσελο, στην κορυφή της πλαγιάς. Από το σημείο αυτό αγναντεύουμε τη διαδρομή που αφήσαμε πίσω μας: το Μικρό Πάπιγκο με τα λευκά και περίτεχνα σπίτια του να ξεχωρίζει χωμένο στην πυκνή βλάστηση, και στο βάθος ο Γράμμος με τις κορφές του να χαμηλώνει από το υψόμετρο των 1.950 μέτρων όπου βρισκόμαστε. Φτάνοντας όμως στο τέλος της διαδρομής, μια πραγματική έκπληξη μας περιμένει. Μπροστά από το καταφύγιο, το βουνό κόβεται μαχαίρι και αντικρίζουμε μια θέα που σε αφήνει άφωνο: 200 μέτρα πιο χαμηλά μια εποχική λίμνη, η μεγάλη Λάκκα του Τσουμάνη, και στο βάθος η ψηλότερη κορφή της Τύμφης, η Γκαμήλα, να δεσπόζει ανάμεσα στα σύννεφα. Η εκπληκτική θέα σε συνδυασμό με τη δυνατότητα διαμονής δίνει μια ιδιαίτερη αίγλη στο καταφύγιο και πολλοί το επιλέγουν γι’ αυτό τον λόγο ως στάση-ορμητήριο για τους κοντινούς ορειβατικούς προορισμούς. Από εδώ ξεκινά και το ευκρινές μονοπάτι που οδηγεί στην περιβόητη Δρακόλιμνη. Έχουμε ακόμα μιάμιση ώρα διαδρομή. Κατηφορική πορεία με ομαλή τραβέρσα μάς οδηγεί αρχικά στη Λάκκα του Τσουμάνη. Τα καλοκαίρια, γύρω από τα νερά της αβαθούς λίμνης εμφανίζεται η έντονη πρασινάδα του μικρού υγροβιότοπου. Συχνά βρίσκουμε εδώ άλογα να βόσκουν και να ποτίζονται στολίζοντας ακόμη περισσότερο το τοπίο με τη χάρη και την ομορφιά τους. Συνεχίζουμε την ανάβαση και πάλι και όταν το διάσελο χαλαρώνει την ανηφορική πορεία μας, αντικρίζουμε τη Δρακόλιμνη με την κορυφή της Τύμφης να καθρεφτίζεται στα βαθυγάλαζα νερά της... Αρκετοί επισκέπτες χαλαρώνουν ξαπλώνοντας στο δροσερό χορτάρι του αλπικού λιβαδιού για να ξεκουραστούν, άλλοι συνεχίζουν τον περίγυρο της λίμνης χωρίς να τη χορταίνουν και άλλοι κάνουν την ομορφότερη των επιλογών: ανεβαίνουν στον λόφο αριστερά της και την απολαμβάνουν μαζί με το τοπίο, στο οποίο επιβάλλονται οι κορφές των «αντιμαχόμενων δράκων», της Τύμφης και του Σμόλικα, απέναντι. Το ξάπλωμα στο αλπικό λιβάδι, με τα αμέτρητα γαλάζια μενεξεδάκια να γεμίζουν τα πνευμόνια μας με το γλυκύτατο άρωμά τους, και το χάδι του ήλιου στο μεγάλο αυτό υψόμετρο είναι για όσους φτάσουν ως εδώ ανεκτίμητη ανταμοιβή.