Μ’αρέσει να κοιµάµαι µ’ ανοιχτά παράθυρα. Κανένας φόβος δεν θα µου στερήσει ποτέ αυτήν την ηδονή, να ακούω τη βουή της πόλης, τον απόηχο του έξω κόσµου στο παρασκήνιο, ακριβώς όπως έζησα µεταξύ φαντασίας και ονείρου. Τι είναι άλλωστε το καλοκαίρι;
Είναι το χάδι του ανείπωτου, η επερχόµενη λάµψη, ένα παράθυρο ανοιχτό στον κήπο, το βουνό ή τη θάλασσα. Η όσµωση του δειλινού, λατρεµένη κι αξέχαστη, η αρχή του φαντασιακού, χωρίς καµιά αγωνία προσαρµογής. Καλοκαίρι είναι τα ταραχώδη ελαιόδεντρα, τα πουλιά που πλάθουν µορφές ιδανικές, τα φτερουγίσµατα στον βράχο. Είναι η θάλασσα στο µαξιλάρι µου – φιλί προς τιµήν της αγρυπνίας, φως που ακροβατεί στις λεπτές ισορροπίες της νύχτας. Μέρες ξεκούραστες σαν αιώνιες, το ξηµέρωµα της οσµής κι οι γαλάζιες γραφές στο κορµί µου. Καλοκαίρι είναι εκεί, που δεν τρυπώνει ο χρόνος, παρά µόνο η µνήµη των αισθήσεων, ολόκληρες συντονισµένες στον παφλασµό της θάλασσας ή µιας καλοκαιρινής βροχής – αυτή ακριβώς η γοητεία των άκρων. Ψηλά, στην κορφή της Βερλίγκας είναι το άνθος του κρόκου, που νικά τον χιονιά, ζωή µε πλήρη επίγνωση του θανάτου. Η αίσθηση της αιώρησης, καθώς καταδύεσαι στον βυθό των Κυθήρων. Γεύσεις οικείες κι ανέµελες, σαν παιδικές. Το όλον που ανακαλύπτεις σε ένα µικρό-µεγάλο περπάτηµα, ενώ παντού η πέτρα, αιώνιος µάρτυρας, σε κοιτά κι ας µην τη βλέπεις.
Το καλοκαίρι εφευρίσκω ένα παρόν, βαστώ στον κόρφο µου τις κραυγές των ποιητών, τις εξοµολογήσεις των εργατών στους λειµώνες των ορυχείων. Θειάφι κι αποθέωση – βιβλίο ανοιχτό στο σπίτι του ανέµου. Αφαιρώ, προσθέτω, γράφω, σβήνω-αντλώ έµπνευση, τρόπους σωτηρίας στην ίσαλο γραµµή. Αφουγκράζοµαι µια στιγµή το τραγούδι της πέτρας κι ύστερα τρέχω να προλάβω το φως – σαν άλλος ήρωας του τυχαίου.
Σηµ. Στο κείµενο έχουν χρησιµοποιηθεί τίτλοι ποιηµάτων από τις ποιητικές
συλλογές του Λυσία Αναστασόπουλου, «Λυσίας» και «Το πεπρωµένο της ύλης», εκδόσεις Απόπειρα.
