Στα μπαρ της Αβάνας

Αναμνήσεις από την Κούβα

Πίσω από τον μπάρμαν δεσπόζει ένα «αυτόγραφο» του Έρνεστ Χέμινγουεϊ, ο οποίος φέρεται να έχει δηλώσει ευθαρσώς: «Το μοχίτο μου στο La Bodeguita και το νταϊκίρι μου στο El Floridita»...

Ένα από τα χαρακτηριστικά της Κούβας και, κυρίως, της πρωτεύουσάς της, είναι τα μπαρ. Πριν προχωρήσω, να πω ότι η Κούβα είναι μια χώρα με μηδενική εγκληματικότητα, συνεπώς δεν υπάρχουν χώροι επικίνδυνοι ή απαγορευμένοι για τον επισκέπτη της. Οποιαδήποτε ώρα της μέρας ή της νύχτας νιώθεις, και είσαι, απολύτως ασφαλής να κυκλοφορήσεις σε όλες τις γειτονιές. Η Αβάνα είναι γεμάτη μπαρ όπου το εθνικό ποτό της Κούβας, το ρούμι, και συγκεκριμένα η μάρκα Havana Club, ρέει άφθονο, σκέτο ή σε όλους τους δυνατούς συνδυασμούς. Είναι αδιανόητο να βρεθείς νύχτα στην Αβάνα και να μην πιεις μερικά –ή και περισσότερα– ποτά σε κάποιο από τα μπαρ της. Και δεν υπάρχει καμία περίπτωση να πιεις τα ποτά αυτά, σίγουρα πάντως όχι όλα, καθισμένος στο τραπέζι σου ή στα σκαμπό της μπάρας. Κάποια στιγμή θα σηκωθείς –ή θα σε σηκώσουν– για να λικνιστείς στους κουβανέζικους ρυθμούς στην αυτοσχέδια πίστα. Το πρώτο μπαρ που επισκεφτήκαμε, όπως όλοι οι τουρίστες που σέβονται τον εαυτό τους, ήταν αυτό που βρίσκεται μέσα στο εργοστάσιο του Havana Club. Μεσημέρι με ζέστη έξω και μέσα εμείς, να δοκιμάζουμε σε σφηνοπότηρα ρούμι διαφορετικής παλαιότητας. Η επίδραση που έχει το ρούμι επάνω μου είναι ίδια με αυτή του τσίπουρου: σχεδόν ανύπαρκτη. Μπορώ να πιω σεβαστή ποσότητα χωρίς να μεθύσω, ούτε καν να ζαλιστώ. Και ξυπνάω χωρίς χανγκόβερ. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, πως στην Κούβα βρήκα τον παράδεισό μου! Στην Αβάνα υπάρχουν τρία ιστορικά μπαρ, παγκοσμίως γνωστά. Το πρώτο, το «El Floridita», έγινε διάσημο χάρη σ’ έναν ρέκτη του ποτού, και όχι μόνο, τον Αμερικανό συγγραφέα Έρνεστ Χέμινγουεϊ. Ο Χέμινγουεϊ, που έζησε για μεγάλο χρονικό διάστημα στην Κούβα, ήταν καθημερινός θαμώνας του El Floridita, το οποίο βρίσκεται κοντά στο ξενοδοχείο Ambos Mundos, όπου διέμενε ο Χέμινγουεϊ από το 1932 μέχρι το 1939, πριν αγοράσει το δικό του σπίτι στην Κούβα, και όπου έγραψε το βιβλίο του Αποχαιρετισμός στα όπλα και ένα μέρος τού Για ποιον χτυπά η καμπάνα. Το δωμάτιό του, στον πέμπτο όροφο του ξενοδοχείου, έχει διατηρηθεί όπως το άφησε. Όταν βαρέθηκε να πίνει το ρούμι του σκέτο, του έβαλε και «κατιτίς» μέσα, μετά από συνεργασία και αμοιβαία έμπνευση με τον τότε μπάρμαν και ιδιοκτήτη του El Floridita Constantino Ribalaigua Vert, τον «El Grande Constante», όπως τον αποκαλούσε ο Χέμινγουεϊ. Να κάνω μια παρένθεση εδώ και να πω ότι το El Floridita είναι, αν όχι η μόνη, σίγουρα μία από τις ελάχιστες ιδιωτικές επιχειρήσεις στην Κούβα, καθώς ανήκει ακόμη στην οικογένεια Ribalaigua. Από τα κέφια ενός συγγραφέα και ενός μπάρμαν, λοιπόν, προέκυψε ένα σχετικά ελαφρύ και δροσιστικό κοκτέιλ, το νταϊκίρι (daiquiri είναι η σωστή γραφή, αντί του daquiri που έχει επικρατήσει, καθώς το όνομα τού δόθηκε προς τιμήν του μικρού χωριού Daiquiri, που βρίσκεται σε μικρή απόσταση από την Αβάνα και είναι ο τόπος καταγωγής της οικογένειας Ribalaigua). Το El Floridita, το οποίο έχει μείνει αναλλοίωτο από την εποχή που έπινε εκεί ο συγγραφέας, με τον αυθεντικό διάκοσμο σε μαύρο και κόκκινο, ήταν όπως ακριβώς το περίμενα: classy και με όμορφη ατμόσφαιρα. Λίγα τραπέζια, μπροστά σε αναπαυτικούς καναπέδες, και μερικές καρέκλες γεμίζουν τον μικρό του χώρο. Ένα fresco καλύπτει τον ένα τοίχο, τον πίσω από τον πάγκο του μπαρ, στη μία άκρη του οποίου υπάρχει ένα μπρούντζινο άγαλμα του Χέμινγουεϊ σε φυσικό μέγεθος, ο οποίος μοιάζει να είναι έτοιμος να απολαύσει το πρώτο νταϊκίρι της ημέρας. Το «Veinte Años» ερμηνεύτηκε με συναίσθημα (όπως του αρμόζει, άλλωστε) από τη γυναικεία παρουσία του μικρού μουσικού σχήματος του μπαρ. Η συντριπτική πλειονότητα των θαμώνων είναι τουρίστες. Το αντίπαλον δέος του El Floridita είναι ένα άλλο μπαρ, αρκετά μεγαλύτερο και σαφώς λιγότερο «αριστοκρατικό», αλλά πιο γραφικό και με περισσότερο χρώμα, το «La Bodeguita del Medio» ή απλά «La Bodeguita». Εκεί δεν θα πιεις νταϊκίρι. Η La Bodeguita είναι το σπίτι του μοχίτο, του άλλου διάσημου κουβανέζικου κοκτέιλ. Με ταχύτατες κινήσεις ο μπάρμαν χτυπάει, με το μικροσκοπικό γουδοχέρι, τον δυόσμο με τη ζάχαρη, πριν ρίξει στο ποτήρι το λάιμ και το ρούμι. Για μέρες τρεφόμουν με αστακούς και μοχίτο. Pas mal! Στη La Bodeguita υπάρχουν ξύλινοι πάγκοι και τραπέζια για τους πελάτες οι οποίοι, εκτός από το μοχίτο τους, μπορούν να τσιμπήσουν και κάτι πρόχειρο. Οι τοίχοι είναι διακοσμημένοι με φωτογραφίες και αυτόγραφα περισσότερο ή λιγότερο διάσημων πελατών του μπαρ. Πίσω από τον μπάρμαν δεσπόζει ένα αυτόγραφο του Έρνεστ Χέμινγουεϊ, ο οποίος φέρεται να έχει δηλώσει ευθαρσώς: «Το μοχίτο μου στο La Bodeguita και το νταϊκίρι μου στο El Floridita». Η αλήθεια είναι πως ο Αμερικανός δεν πάτησε ποτέ το πόδι του στο συγκεκριμένο μπαρ. Το τρίτο μπαρ που ο τουρίστας ο σωστός οφείλει να επισκεφτεί, είναι αυτό του Ξενοδοχείου National. Το ξενοδοχείο και όλοι οι χώροι του έχουν ανακηρυχθεί εθνικό μνημείο. Χτισμένο από Αμερικανούς γκάνγκστερ, αποτελούσε τον παράδεισό τους επί της γης την εποχή της Ποτοαπαγόρευσης στην Αμερική. Όλες οι διαβόητες προσωπικότητες του αμερικανικού υπόκοσμου της εποχής είχαν περάσει από εκεί και, όταν αναγκάστηκαν να φύγουν βιαστικά, εκτός από τα αυτοκίνητά τους, τα οποία συντηρούνται θαυμάσια και κυκλοφορούν μέχρι σήμερα, άφησαν πίσω τους και πολλά προσωπικά και ατομικά είδη, τα οποία αποτελούν τα εκθέματα του μουσείου του ξενοδοχείου. Και, όπως και να το κάνεις, έχει πλάκα να πίνεις το ποτό σου και να απολαμβάνεις το πούρο σου καθισμένος στην ίδια γωνιά όπου ο Αλ Καπόνε έκανε το ίδιο! Αφού κάνεις, λοιπόν, τον γύρο των διάσημων μπαρ της Αβάνας, είσαι πια έτοιμος για τη μύηση: την επίσκεψη στα αυθεντικά κουβανέζικα μπαράκια, τα κρυμμένα στις γειτονιές της Αβάνας, αυτά που έχουν άρωμα και γεύση αυθεντικής κουβανέζικης νύχτας. Τα μπαράκια τα στριμωγμένα ανάμεσα σε κατοικίες, σε καθόλου τουριστικές περιοχές, όπου οι θαμώνες μιλάνε αποκλειστικά ισπανικά. Τα μπαράκια όπου μπορείς να πιεις άφοβα, γιατί τα ποτά είναι καθαρά, όπου υπάρχει πάντα ένα μικρό σχήμα τριών ή τεσσάρων οργάνων, με υπέροχες φωνές, όπου θα χορτάσουν τα αυτιά σου μουσική και τα πόδια σου χορό. Γιατί δεν υπάρχει καμία απολύτως περίπτωση να μη χορέψεις. Ακόμα κι αν δεν σηκωθείς από μόνος σου, πράγμα αρκετά απίθανο, θα έρθουν οι ίδιοι οι Κουβάνοι θαμώνες να σε καλέσουν να χορέψεις μαζί τους. Και δεν χρειάζεται να ξέρεις τα βήματα. Απλά αφέσου και ακολούθησέ τους: Το σώμα σου θα νιώσει τη μουσική και θα βρει τον ρυθμό. Οι Κουβάνοι, έτσι κι αλλιώς, τον έχουν μέσα τους, κυλάει στις φλέβες τους μαζί με το αίμα, χτυπάει στα μηνίγγια τους και τους πλημμυρίζει το κεφάλι.

Προτάσεις

0
Shares

Σας αρέσει το site μας?

Ακολουθήστε μας στα social και δεν θα το μετανιώσετε...

0
Shares