Μαλέας

Αγία Ειρήνη η Καβομαλούσα

Μεσημεράκι φθάνουμε στο χωριό Άγιος Νικόλας Βοιών, που βρίσκεται δυτικά του Κάβου. Πάνω στο ρέμα υπάρχει μια ταβέρνα, η «Νεράιδα». Πρόκειται για ένα μεγάλο νοικοκυριό αφού οι ιδιοκτήτες του, με πολύ μεράκι, φτιάχνουν μόνοι το ψωμί, το λάδι, το κρασί κ.ά. Μέσα απ’ το ποτήρι μου, μεγεθύνω και χαζεύω το παλιό τζουκ μποξ και τα νοσταλγικά πρόσωπα των φωτογραφιών, όταν το βλέμμα μου τραβάει μια μπλε ιριδίζουσα μύγα που ξαποσταίνει έξω στο μπορντό κάσωμα του παραθύρου. Το καλοκαίρι είναι ήδη εδώ, σκέφτομαι, όπως και το απόγευμα. Άρον άρον πεταγόμαστε για να προλάβουμε να φτάσουμε στον προορισμό μας, την Αγία Ειρήνη την Καβομαλούσα, πριν από τη δύση. Λίγο μετά το απολιθωμένο δάσος και το ξωκλήσι της Αγίας Μαρίνας, αφήνουμε το αυτοκίνητο. Το μονοπάτι μέχρι τη μονή της Αγίας Ειρήνης είναι περίπου 60 λεπτά και κυριολεκτικά στο χείλος του γκρεμού. Η καλύτερη ώρα να το επισκεφτείς είναι σίγουρα το πρωί. Φορτωνόμαστε άτσαλα τις τσάντες μας και ξεκινάμε έναν αγώνα δρόμου. Μην κοιτάξεις πίσω, μην κοιτάξεις κάτω, μόνο τρέχα. Όσο κι αν ήθελα ν’ απολαύσω το απόλυτο θαλασσινό τοπίο, ήξερα πως σαν πέσει ο ήλιος, δεν υπάρχει γυρισμός και στην περιοχή παραμονεύουν τσακάλια. Με χέρια ιδρωμένα και βήματα μετέωρα στο πουθενά, ένιωθα τη ματαιότητα της απόπειρας αποφυγής μιας προδιαγεγραμμένης μοίρας. Ένας μεγάλος σταυρός απιθωμένος πλαγιαστά δίνει μια ελπίδα πως το τέλος είναι κοντά. Η μπλε ώρα απλώνεται στην πλάση κι εμείς είμαστε εγκαίρως στο κελί μας. Μπορεί η Μονή να μη λειτουργεί πια, όμως μια χούφτα κελιά προσφέρουν φιλοξενία στους πιστούς και τους οδοιπόρους. Το εσωτερικό του είναι καμωμένο εθελοντικά. Δεν του λείπει τίποτα. Οικιακά σκεύη, κονσέρβες, δυο μεγάλα ημερολόγια, καπέλα αφημένα στον καλόγερο, ένας καθρέφτης και μια κουκέτα διόλου καθαρή και φροντισμένη, αφού τα σκεπάσματά της «στολίζονται» από ακαθαρσίες ποντικού. Το σκοτάδι έχει ήδη πέσει κι όμως το μικρό μας κελί φωτίζεται από ένα ηλιακό πάνελ. Δίπλα απ' τον τσίγκινο νιπτήρα, που γεμίζει με μη πόσιμο νερό, υπάρχει ένα ραδιοφωνάκι, που μας συνδέει με τον κόσμο. Δεν το χρειαζόμαστε σε αυτό το μοναχικό σύμπαν. Βγαίνω στον περίβολο. Μπροστά μου η εκκλησιά επιμένει σε αέναο κοίταγμα με το αντικρινό Τσιρίγο, καθώς το λευκό της λάμπει ακόμη περισσότερο υπό το φως της έναστρης νύχτας. Ξαπλώνω στον ξύλινο πάγκο, κοιτώ τον ουρανό και… πεθαίνω. Ναι, σίγουρα έχω πεθάνει κι ανηφορίζω στον Παράδεισο. Δεν εξηγείται αλλιώς να ’ναι τόσο κοντά τ' άστρα. Ήδη μου δίνουν τον τελευταίο ασπασμό στα μάγουλα. Δυο πιο μεγάλα σβήνουν δεξιά κι αριστερά μου. Μάταιη όποια ευχή και ξάφνου σαν απινιδωτές χτυπούν το στήθος. Επαναφέροντάς με στη ζωή, παρατείνουν και τη δική τους αφού η ασίγαστη φλόγα τους καίει τα σωθικά μου. Σαν από θαύμα πετάγομαι μέχρι τη στέγη της εκκλησίας. Μια μεγάλη δεξαμένη υπάρχει από κάτω. Την ανοίγω και βλέπω πάλι την ίδια εικόνα. Την αντανάκλαση των αστεριών στο νερό και όσο κι αν δεν πιάνονται, ξέρω πως υπάρχουν. Σάμπως χρειάζονται αποδείξεις τα θαύματα; Μικρός Θεός νιώθω σε τόπο άγιο, με το νερό μέσα μου να συντηρεί εκείνες τις λάμψεις ως δικές μου μοναδικές στιγμές που συνθέτουν τη μικρή ζωή μου. Κι αν θες να δεις την ομορφιά του παραδείσου, ποτέ μην ταράξεις τα νερά. Τη μαγεία δεν την αφήνεις, μα ο οργανισμός επιβάλλει ξεκούραση. Κάποιος να με προσέχει από το δάγκωμα του μυός κι αυτόν η αγία Ειρήνη. Σε μια νυχτιά ντυμένη τη μουσική των μηχανών των πλοίων, ο συγκάτοικος «Μίκυ» αποδείχτηκε εξίσου χαριτωμένος με το καρτούν και εξαιρετικός οικοδεσπότης. Το πρωινό φως θα αναλάβει και τις απαραίτητες συστάσεις. Καθώς γίνομαι ένα με το ύψος της πιο ταπεινής παπαρούνας, κοκκινίζω απ' την τόση ομορφιά. Μια μεγάλη σαν δέντρο φραγκοσυκιά συμπαραστέκεται στην πιο λευκή εκκλησιά της Πελοποννήσου. Σταυροειδής με τρούλο, του 19ου αιώνα, η «νησιώτισσα» καβομαλούσα φιλοξενεί φορητές εικόνες στο μικρό εσωτερικό της. Ψηλότερα στον βράχο, βρίσκεται και η σπηλιά όπου ασκήτεψε ο όσιος Θωμάς ο εν τω Μαλεώ. Ένα 10λεπτο μονοπάτι μάς φέρνει στην άκρη του γκρεμού, στα λείψανα της πανάρχαιας Μονής του Αγίου Γεωργίου. Το εκκλησάκι του είναι επισκέψιμο και καλοδιατηρημένο. Έχοντας για τοίχο να σταθείς το μπλε, κατεβαίνεις το σαθρό μονοπάτι που οδηγεί στο φυσικό λιμανάκι και σε μία από τις σπηλιές του Κάβο Μαλιά, την Κοκαλιάρα. Κάποτε μέσα της στοιβάζονταν οστά, είτε από θύματα πειρατών είτε ως οστεοφυλάκιο των μοναχών, μα με τον καιρό, τα κύματα και οι επισκέπτες τα πήραν μακριά. Επιστρέφοντας στην Αγία Ειρήνη, συναντάμε έναν περαστικό. Ανεβασμένος στο καμπαναριό μετατρέπει την εκκλησιά σε ομηρική Σειρήνα, όταν χτυπά χαρμόσυνα τις καμπάνες για ν' ακούσουν οι ναυτικοί. Η επίμονη κόρνα των πλοίων ανταποδίδει τον χαιρετισμό και μετατρέπει τη στιγμή στην πιο συγκινητική ανθρώπινη επικοινωνία που θα φτάσει ως τα πέρατα της γης.