Ζωή δίχως ζωή

Αντί Επάθλου 114

Ποτέ μου δεν συμπάθησα την Ιστορία με τον τρόπο που μας διδάχθηκε. Στεγνά, επιφανειακά, χωρίς εμβάθυνση και κριτική σκέψη. Νιώθω τυχερή που κατάφερα να αγαπήσω την Ιστορία αργότερα, μέσα από τις αφηγήσεις των ανθρώπων που τη βίωσαν. Σε καφενεία και σπίτια απόμακρων χωριών, στα βουνά που ποτίστηκαν με αίμα, στους ακρίτες των συνόρων. Από την Ήπειρο και τη Στερεά ως τη Μακεδονία, τη Θράκη και τον Μοριά μέχρι τα μικρασιατικά παράλια, ξεκίνησα να ανακαλύπτω τα χαμένα κομμάτια του παζλ, να τα επανασυνθέτω ένα ένα στην αντίληψή μου. Κι αυτό είναι ένα ακόμη από τα ανεκτίμητα δώρα που μπορεί να σου προσφέρει το ταξίδι. Ιστορία σημαίνει εξ ορισμού γνωρίζω, ερευνώ, εξετάζω. Δεν είναι τελικά παρά ένα διανοητικό εργαλείο για να ερμηνεύσουμε το παρελθόν, να το συνδέσουμε με το παρόν ώστε να μπορέσουμε να βαδίσουμε στο μέλλον. Δικαιολογίες δεν έχουμε, καθώς η γνώση είναι πλέον ανοιχτή και προσβάσιμη σε όλους, μέσα από δημοσιευμένες έρευνες, κείμενα, μαρτυρίες, συνεντεύξεις, βιβλία κι ένα σωρό ντοκουμέντα που προσφέρει ελεύθερα το διαδίκτυο. Η πρόσβαση σε αυτό φώτισε όλες τις γνώμες και τις απόψεις, μαζί κι όλες τις κακοτοπιές που κουβαλάμε συλλογικά, διαιωνίζοντας τα κακά της μοίρας μας. Είμαστε ένας ταλαιπωρημένος λαός, που στις πλάτες του κουβαλάει πολλά – όμορφα και άσχημα, πικρά και περήφανα. Αν δεν κοιτάξουμε τους δαίμονές μας κατάματα, δεν πρόκειται να τους ξορκίσουμε ποτέ. Μέσα στην άγνοια, την ημιμάθεια και τον εγωισμό, καταλήγουμε να κατηγορούμε αλλήλους, χαμένοι αέναα σε ένα λαβύρινθο δίχως έξοδο καμιά. Όπως ακριβώς συμβαίνει. Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου μια μελέτη πάνω στην ψυχολογία των Ελλήνων κατά την εφταετία της κρίσης. Πώς από το πένθιμο μούδιασμα κάθε σκέψης, λόγου και πράξης οδηγηθήκαμε σταδιακά σε αυτό που οι ψυχολόγοι ονομάζουν «θετική αντίσταση». Εξαιτίας της ανυπόφορης οδύνης, οδηγηθήκαμε αρχικά στην άρνηση και την απόγνωση, και τελικά την απάθεια και τον χλευασμό. Σιγά σιγά αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε τη δεδομένη κατάσταση, κι η παραίτηση δίνει δειλά τη θέση της στην πρωτοβουλία και την πράξη. Έστω και με αβέβαιο αποτέλεσμα, επιχειρώ να υπερβώ την πραγματικότητα αφήνοντας, στο μέγεθος που μου αναλογεί, το δικό μου λιθαράκι στον κόσμο... Οι Έλληνες της κρίσης, εκτιμά η μελέτη, προσανατολίζονται πλέον σε δύο πράγματα: τη σκέψη και την αγάπη. Και τα δύο προϋποθέτουν φυσικά γνώση – της φιλοσοφίας, της ιστορίας, του εαυτού, της διαφορετικότητας του άλλου· την παραδοχή της άγνοιάς μας αλλά και της ανάγκης μας για ζωή και συνέχεια. Διαφορετικά, θα παραμείνουμε ισόβια καταδικασμένοι σε νοητική και ψυχική αναπηρία. Ζωή δίχως ζωή. Τις μέρες αυτές συνηθίζουμε όλοι να μιλάμε για την αγάπη. Ας την ψάξουμε στις διδαχές του αρχαίου ελληνικού κόσμου: την αγάπη ως δυνατότητα που προάγει το καλό και το ωραίο. Κι έτσι ακριβώς να την αντιληφθούμε – εντός μας και γύρω μας: στους οικείους, τον ξένο, την πατρίδα, τον κόσμο· το μεγάλο μας σπίτι. Στα δύσκολα, άλλωστε, οι άνθρωποι αναζητούν περισσότερο να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Θέλει δουλειά, μα είναι το ζητούμενο. Καλές γιορτές, με την ευχή να κατακτήσουμε λίγη από τη γνώση της αγάπης που τόσο λαχταράμε.

Προτάσεις

0
Shares

Σας αρέσει το site μας?

Ακολουθήστε μας στα social και δεν θα το μετανιώσετε...

0
Shares