Πολυπόθητο όνειρο η ανάβαση στον αγαπημένο Ταΰγετο, στην ψηλότερη κορφή του. Η κατάκτησή της ήταν πάντα ένας θρύλος που για χρόνια κατοικούσε στο μυαλό μου. Η πραγματοποίησή του, όμως, συντροφιά με όλους αυτούς τους ανθρώπους που ανεβαίνουν για τον εορτασμό του προφήτη δίνει άλλη διάσταση στην εμπειρία. Αγαλλιάζει την ψυχή το να μοιραστείς το βουνό, που συνήθως είναι μοναχική υπόθεση, με τόσο πολλούς άλλους, και μάλιστα για σκοπό ιερό.
Παραμονή της μεγάλης γιορτής
Στις 19 του Ιούλη, παραμονή της γιορτής του προφήτη Ηλία, ανεβαίνει ο περισσότερος κόσμος στην κορφή. Υπάρχουν δύο τρόποι πρόσβασης: Ο ένας δρόμος είναι από τη Μεσσηνία, με αφετηρία το δάσος της Βασιλικής. Μακρύτερη αλλά ομορφότερη, η διαδρομή αυτή περιλαμβάνει διάσχιση της κορυφογραμμής με υπέροχη θέα τόσο προς τη Λακωνία όσο και προς τη Μεσσηνία. Ο δεύτερος δρόμος εκκινεί από τη λακωνική πλευρά του βουνού με αφετηρία το καταφύγιο του ΕΟΣ Σπάρτης. Αυτή είναι και η διαδρομή που επέλεξα, καθώς είναι συντομότερη, πιο ασφαλής και την επιλέγει η πλειονότητα των επισκεπτών. Για να φτάσεις στο καταφύγιο, ξεκινάς από το χωριό Παλαιοπαναγιά, που βρίσκεται κοντά στη Σπάρτη, και ακολουθείς τη σήμανση. Το κομμάτι ως την πηγή του Μαγγανιάρη είναι ασφαλτοστρωμένο κι έχει μήκος 9 χλμ. Η πηγή είναι ένας πανέμορφος χώρος αναψυχής, που αξίζει μια στάση. Με ψηλά πλατάνια και νερά, με βρύσες όπου απολαμβάνεις το δροσερότερο και το νοστιμότερο νερό που μπορείς να φανταστείς. Η θέα προς το επιβλητικό βουνό είναι μαγευτική. Από εδώ ξεκινά ο δύσκολος δασικός χωματόδρομος, 5 χλμ. μέχρι το καταφύγιο, ο οποίος δεν συνίσταται παρά μόνο για αυτοκίνητα και μηχανές με δυνατότητες εκτός δρόμου. Βέβαια η πεζοπορία για την κορυφή μπορεί να ξεκινήσει και από αυτό το σημείο. Φτάνοντας στο καταφύγιο κατά τις 7 το απόγευμα, θα δω αμέτρητα αυτοκίνητα παρκαρισμένα. Η διαδρομή διαρκεί δυόμισι ώρες, αλλά εγώ είμαι φορτωμένος με εξοπλισμό, οπότε ξέρω ότι θα μου πάρει πολύ περισσότερο χρόνο. Θα νυχτωθώ, σκέφτομαι. Καθώς δεν έχω ανεβεί ποτέ ξανά, νιώθω ένα σχετικό δέος... Οι πληροφορίες μου από τον ΕΟΣ Σπάρτης λένε πως ο περισσότερος κόσμος ξεκινά τη ανάβαση νωρίς το απόγευμα, προκειμένου να αποφύγει τον έντονο ήλιο, που είναι αδυσώπητος στη γυμνή από δέντρα διαδρομή. Σκέφτομαι πως οι περισσότεροι ήδη θα έχουν ανέβει. Πιάνω την κουβέντα με κάποιους ανθρώπους στο καταφύγιο: «Η πρώτη σου φορά;» «Ναι», απαντώ. «Άργησες», μου λένε. «Φακό έχεις; Θα χάσεις ένα από τα καλύτερα: τη σκιά της Πυραμίδας στο ηλιοβασίλεμα, στην πλευρά του λακωνικού κάμπου. Θα διανυκτερεύσεις; Μπουφάν έχεις; Βρες απάγκιο μέρος να κοιμηθείς, ο άνεμος δεν αστειεύεται εκεί πάνω. Η θερμοκρασία στην κορφή μπορεί να είναι και κάτω από το μηδέν». Χαμογελώ και τους ευχαριστώ. Παρότι μόνο με έναν απλό υπνόσακο και μια ζεστή ζακέτα, η θέληση μου δεν κάμπτεται, ούτε τρομοκρατούμαι. Και ξεκινώ. Κάπου λίγο μετά το καταφύγιο, η ψηλή βλάστηση εξαφανίζεται. Δυο τεράστια ρόμπολα σαν πύλη στέκουν αγέρωχα, τελευταίοι φρουροί του δάσους. Αλλά ο ήλιος έχει πια κρυφτεί πίσω από τον υπέρτατο ορεινό όγκο και η διαδρομή, παρότι εξαντλητικά ανηφορική, είναι δροσερή και απολαυστική. Ούτε θέλω να φανταστώ πώς θα ήταν η ανάβαση με ήλιο! Σε όλη την πορεία συναντάς συνέχεια κόσμο που είτε αναβαίνει είτε κατεβαίνει. «Χρόνια πολλά, βοήθεια σου, και του χρόνου, καλή ανάβαση, καλή συνέχεια…» η ανταλλαγή ευχών κάνει την πεζοπορία ξεχωριστή. Το κλίμα χαράς και ευγένειας είναι πιο έντονο από κάθε άλλη φορά και μια χαμογελαστή έκφραση ευτυχίας ανθίζει στα πρόσωπα όλων. Στη μικροκοινωνία της μίας ημέρας, που την ενώνει η διάθεση για ανάβαση στην ψηλότερη κορφή του βουνού για να τιμήσει τον προφήτη Ηλία, πιο ευχάριστη διάθεση σπάνια θα συναντήσεις.
Όλοι απολαμβάνουν τη μαγική βραδιά στο βουνό και αναμένουν την πρωινή λειτουργία μαζί και την ανατολή, με το μοναδικό φαινόμενο της σκιάς της πυραμίδας στον μεσσηνιακό κόλπο.
Δεν είναι λίγοι αυτοί που ισχυρίζονται ότι η κορυφή του Ταϋγέτου είναι ενεργειακή κοσμική πύλη για ταξίδια σε άλλες διαστάσεις.
Η Πυραμίδα
Λέγεται πως είναι η μεγαλύτερη που υπάρχει και η αρχαιότερη. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι έχει κατασκευαστεί, ότι δεν είναι φυσική. Τόσο τέλειο είναι το τετράεδρο σχήμα της. Ταΰγετος. Λέγεται ότι η ονομασία προέρχεται από την Ατλαντίδα Ταϋγέτη και πως σημαίνει μεγάλη πύλη. Δεν είναι λίγοι αυτοί που ισχυρίζονται ότι η κορφή του Ταϋγέτου είναι ενεργειακή κοσμική πύλη για ταξίδια σε άλλες διαστάσεις. Υπάρχει μια διάχυτη μαγεία και ένα μυστηριακό πέπλο γύρω από το τόσο ιδιαίτερο αυτό σημείο. Άλλοι υποστηρίζουν ότι τα ξημερώματα, γύρω στις τέσσερις, κάνουν ορατή την παρουσία τους οπτικά φαινόμενα παρόμοια με τους Δροσουλίτες στο Φραγκοκάστελο της Κρήτης. Το βέβαιο είναι πως η κορφή και η πυραμίδα της αφήνουν τον νου και την ψυχή να ταξιδεύουν. Εδώ παντρεύεται το ιερό με το μεταφυσικό, έρχεσαι πιο κοντά στον Θεό και μια τελική ευθεία με χωρίζει από τον ναό της κορυφής… Το τελευταίο κομμάτι θέλει επιπλέον προσοχή. Οι πέτρες γλιστρούν και το σκοτάδι δεν βοηθά. Βήμα και στάση, πολύ αργά, συναντώ τις πρώτες σκηνές και σύντομα συναντώ πολύ περισσότερες. Ακόμη δεν το 'χω καταλάβει, αλλά ναι, βρίσκομαι στην κορυφή! Είναι η πρώτη φορά που κατακτώ κορυφή μέσα στη νύχτα, και μάλιστα χωρίς να το καταλάβω! Να και το περίφημο εκκλησάκι του προφήτη. Κατασκευασμένο όλο ξερολιθιά, με τη μία πέτρα πάνω στην άλλη, δεν έχει στέγη, μόνο τοίχους. Η σκεπή, για απόψε μόνο, είναι ένα πανί. Την επομένη, θα το αφαιρέσουν αμέσως μετά την ανατολή. Οι εικόνες είναι όλες μαρμάρινες ή μεταλλικές, καθώς είναι οι μόνες που επιβιώνουν στο ψύχος του χειμώνα. Για τον λόγο αυτό δεν έχει χρησιμοποιηθεί συνδετικό υλικό για τις πέτρες, θα μου πουν. Δεν θα άντεχε στις αντίξοες καιρικές συνθήκες. Μεγάλες λαμπάδες, αλλά και οι άνθρωποι που έχουν μαζευτεί στον μοναδικό κλειστό χώρο, δημιουργούν μια θερμή ατμόσφαιρα. Αυτό είναι και το ζητούμενο. Να μπεις μέσα για να ζεσταθείς. Έξω, παρότι έχει πέσει ο αέρας, η θερμοκρασία είναι χαμηλή. Αργότερα θα ακούσω από ανθρώπους που συνηθίζουν να έρχονται κάθε χρόνο, ότι αυτή είναι η καλύτερη βραδιά της τελευταίας δεκαπενταετίας! Άλλες φορές φυσά μανιασμένα, ακόμα και βρέχει. Ούτε θέλω να φανταστώ μια τέτοια κατάσταση. Έχω φορέσει τη ζεστή μου ζακέτα, αλλά και όλα μου τα ρούχα μέχρι και τον υπνόσακο, και πάλι κρυώνω. Όπως και πολλοί άλλοι, βγάζω το μεγαλύτερο μέρος της μακριάς ξάγρυπνης νυχτιάς μέσα στο εκκλησάκι. Από τις 3 μέχρι τις 4 τα ξημερώματα, που είναι και η αρχή της λειτουργίας, οι λιγοστές θέσεις καταλαμβάνονται από κόσμο και δεν βρίσκεις να κάτσεις. Έξω, παντού σκηνές και υπνόσακοι. Οι άνθρωποι σκεπάζονται με νάιλον και ό,τι άλλο βρουν, ό,τι μπορεί να δημιουργήσει μια στοιχειώδη μόνωση και κατά συνέπεια ζέστη. Κτιστοί με πέτρα, ιδιότυποι ορθογώνιοι χώροι έχουν κατασκευαστεί με τα χρόνια ως υποδοχές ύπνου για να προστατεύσουν από το κρύο και τον άνεμο τους διανυκτερεύοντες. Κόσμος παντού. Όλοι απολαμβάνουν τη μαγική βραδιά στο βουνό και αναμένουν την πρωινή λειτουργία μαζί και την ανατολή με το μοναδικό φαινόμενο της σκιάς της πυραμίδας στον Μεσσηνιακό κόλπο. Η θέα συγκλονιστική. Το φεγγάρι αντανακλά το φως του στη μεσσηνιακή θάλασσα και ήδη από το βράδυ αντιλαμβάνεσαι ότι από εδώ θα έχεις άποψη και προς τα τρία πόδια του Μοριά. Μια φωτιά ανάβει προς τη μεριά της Μεσσηνίας και μας δίνει λίγη θέρμη με τη φλόγα της. Έτσι κυλά αργά η νύχτα. Την πιο πολλή ώρα μέσα. Μια να σε παίρνει ο ύπνος στο καθιστό, μια να αρχίζεις την κουβέντα με τους συνδαιτυμόνες. Πολλοί Λάκωνες και Μεσσήνιοι, αλλά και από Αθήνα, μέχρι και από Θεσσαλονίκη. Παρέα με κρασιά, τσίπουρα, μεζέδες, ακόμα και ουίσκι! Οτιδήποτε για να ζεσταθείς. Τα πανύψηλα κεριά να λιώνουν και να ανάβουμε άλλα. Γλυκά προχωρά η βραδιά και οι κουβέντες πολλές φορές μετατρέπονται σε παραμιλητό από την κούραση, και στις αφηγήσεις μπερδεύεται η πραγματικότητα με το όνειρο. Κατά τις τρεις και μισή, έχω πια βγει έξω και απολαμβάνω κρυώνοντας τη διαύ-γεια της βραδιάς. Το φεγγάρι έχει κρυφτεί και ένας πεντακάθαρος ξάστερος ουρανός μού ψιθυρίζει το μεγαλείο του σύμπαντος. Στα πόδια σου ο γνωστός κόσμος και από πάνω το άπειρο του αγνώστου. Κι εσύ εκεί ανάμεσα, ένας μικρός θεός που είχε την τύχη να αξιωθεί να ζήσει αυτή τη στιγμή. Σύντομα καταφθάνει ο παπάς για να με βγάλει από τις ονειροπολήσεις μου. Σε κατανυκτική ατμόσφαιρα ξεκινά η λειτουργία, ενώ έξω αρχίζει να χαράζει. Υπό τη συνοδεία ψαλμωδιών, το φως ολοένα και κάνει πιο αισθητή την παρουσία του. Βλέπουμε κάτω στην κορυφογραμμή φακούς με πορεία προς τα εδώ. Ακόμη ανεβαίνει κόσμος. Καθ’ όλη τη διάρκεια της νύχτας δεν σταμάτησαν να καταφθάνουν πεζοπόροι. Ακόμα και μετά την ανατολή και το πέρας της λειτουργίας, κόσμος συνεχίζει να έρχεται. Οι άνθρωποι που διανυκτέρευσαν στις σκηνές ολοένα και ξυπνούν. Όσο αυξάνεται το φως, παρουσιάζεται μπροστά μου η μεγαλοπρέπεια του τοπίου για πρώτη φορά. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψεις την ομορφιά. Στο τέλος σκάει και ο ήλιος από τον Πάρνωνα και ζωντανεύει η καινούργια μέρα. Ανήμερα 20 Ιούλη και γιορτάζεις στην κορυφή μαζί με τον προφήτη. Μαχητικά αεροπλάνα περνούν δίπλα μας και με αεροπλανικές φιγούρες μάς χαιρετούν. Η ευτυχία όλων μας μεγάλη. Γρήγορα, καθώς ορθώνει ο παντοτινός ζωοδότης θεός το ανάστημά του, όλοι συγκεντρωνόμαστε προς τη μεσσηνιακή πλευρά και αναμένουμε το πολυπόθητο φαινόμενο της σκιάς της πυραμίδας. Πράγματι, εμφανίζεται η σκιά μέσα στη θάλασσα. Είναι απίστευτα τέλειο το τριγωνικό σχήμα της. Έχω δει παρόμοιο φαινόμενο στην κορυφή του Άθω και στην Ανάφη, στο μοναστήρι. Αλλά αυτό εδώ δεν συγκρίνεται. Το θέαμα απλά είναι τέλειο. Επιστρέφω μέσα στην εκκλησία όπου ο κόσμος έχει πια αραιώσει. Οι ακτίνες του ήλιου εισχωρούν από τις τρύπες και δημιουργούν μια αλλόκοσμη ατμόσφαιρα μέσα στον μικρό ναό. Ο πάτερ, μια υπέροχη φυσιογνωμία, κοντεύει να φέρει τη λειτουργία εις πέρας. Έρχεται από το μοναστήρι της Παναγιάς της Γιάτρισσας, θα μου πει, και λειτουργεί τα τελευταία επτά χρόνια στην κορφή. Το μοναστήρι αυτό βρίσκεται στα 1.000 μ. υψόμετρο πάνω στην κορυφογραμμή του βουνού, ακριβώς στο σύνορο των δυο νομών, που χωρίζεται από τον Ταΰγετο, γι’ αυτό ανήκει και στους δύο. Το εκκλησάκι της κορυφής, όμως, ανήκει στα Τσέρια της Μάνης, χωριό πάνω από την Καρδαμύλη. Σύντομα αφαιρούν το πανί-στέγη και μένει και πάλι ξεσκέπαστο μέχρι την επόμενη χρονιά. Ήρθε η ώρα της επιστροφής. Η ομορφιά του βουνού στο πρωινό φως ξανοίγεται μπροστά στα αχόρταγα για φυσικό τοπίο μάτια μου. Επιβλητικές κορφές παντού, θέα στις θάλασσες, στα τρία πελοποννησιακά ακρωτήρια, στους κάμπους, στα χωριά. Το πινέλο του δημιουργού έχει δώσει εδώ ρέστα. Κατεβαίνοντας, το αλπικό τοπίο αποπνέει μια σπάνια καθαρότητα. Ανασαίνεις κι η ψυχή σου γεμίζει υγεία, όπως και τα πνευμόνια σου. Το πράσινο της χαμηλής βλάστησης ανακουφίζει το μάτι. Η χλωρίδα είναι πλούσια. Τσάι του βουνού, ρίγανη, βαλσαμόχορτο, μέντα και κάθε λογής βότανα μπορείς να βρεις εδώ. Πολλοί από τους προσκυνητές-πεζοπόρους σταματούν για να τα συλλέξουν. Η κατάβαση, όμως, είναι δύσκολη και χρειάζεται προσοχή. Έτσι όπως ήμουν φορτωμένος, μου πήρε τουλάχιστον 3 ώρες. Δεν πρέπει να αργήσεις να ξεκινήσεις, γιατί ο ήλιος είναι στα δυνατότερά του και δέντρο δεν υπάρχει στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής για να ξαποστάσεις κάτω από σκιά, παρά μόνο προς το τέλος της. Τότε είναι που αντικρίζεις και πάλι το βουνό ολάκερο, λουσμένο στο φως. Παρατηρείς έτσι τον υπέροχο γίγαντα, που τον ανέβηκες και τον κατέβηκες σπιθαμή προς σπιθαμή, για να περάσεις μια ολάκερη νύχτα στη κορυφή της πυραμιδίσιας κεφαλής του. Στρώση στρώση, τον απαρτίζουν πέτρινα οριζόντια επίπεδα. Είναι φτιαγμένος με απίστευτη τελειότητα, σαν να σχεδιάστηκε με παράλληλες γραμμές. Δέος σε πιάνει κι ευγνωμοσύνη, που σε φιλοξένησε. Αποχαιρετάς, ξανασυναντάς τα δυο ρόμπολα, πύλη για τη δασωμένη υποαλπική ζώνη, και σύντομα μπροστά σου βρίσκεις το καταφύγιο και τον οδικό δρόμο της επιστροφής. Το μόνο που νιώθεις με σιγουριά είναι ότι θες να είσαι καλά ώστε να μπορέσεις να ξανάρθεις. Χρόνια μας πολλά, λοιπόν, και του χρόνου να ανταμώσουμε παρέα!
