Βόρειος Όλυμπος

Θα περάσει κι αυτό», μας στέλνει σε παγκόσμιο μήνυμά του ο Χόρχε Μπουκάι. Mέχρι όμως να περάσει, είναι ίσως μοναδική ευκαιρία να ταξιδέψουμε στις δικές μας κορυφές, στον δικό μας εσωτερικό Όλυμπο, να σκαρφαλώσουμε στις απόκρημνες κορφούλες του εαυτού, να κυλήσουμε στα ξέφωτά του, να βουτήξουμε στα καθαρτικά νερά των βάθρων μας. Συνειδητά, ταπεινά, πνευματικά, και ταξιδιάρικα, με εμπιστοσύνη στον κύριο οδηγό και φίλο μας, τον εαυτό μας. Με αυτογνωσία, ειλικρίνεια, χωρίς αυταπάτες.

Κρεβάτια Βροντούς

«Αν ήσουν όνειρο μέσα στα όνειρα και ένα ταξίδι μου στη φαντασία...», ακούμε στον τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό τον Διονύση Θεοδόση να τραγουδά, καθώς ανηφορίζουμε με το αμάξι προς το καταφύγιο Κρεβάτια. Μαζί μου, η ομάδα του βιωματικού φωτογραφικού εργαστηρίου «Άφεμα». Κάπως χαμένοι, έχοντας κλείσει υποχρεώσεις μας – με την ψυχή στο στόμα, που λένε – παίρνουμε τις πρώτες ανάσες. Πλάι στο αναμμένο τζάκι, έρχονται τα καταφυγικά εδέσματα μαζί με το τσιπουράκι. Ο... Διόνυσος μας καλωσορίζει, εκπροσωπώντας τους δώδεκα ολύμπιους θεούς. Το γλέντι «ανάβει» με τραγούδια και χορό σε μια μεγάλη αγκαλιά. Ο Ισαάκ μερακλώνει με το μπαγλαμαδάκι του, μέχρι που ο Μορφέας μας παρασέρνει στα κρεβάτια - κουκέτες. Καινούργιο και πανέμορφο, το καταφύγιο βρίσκεται στην κορυφή ενός καταπράσινου οροπεδίου, στα 1000 μέτρα υψόμετρο, λίγο πριν από το δάσος. Διαθέτει 20 κρεβάτια και λειτουργεί όλο τον χρόνο, προσφέροντας πρόσβαση στη λιγότερο γνωστή, άγρια και συνάμα επιβλητική περιοχή του βορειοδυτικού Ολύμπου.

Πέτρα

Χαράματα, ξυπνάμε με το έντονο ροδί χρώμα της αυγής και τις μουσικές των ανέμων. Ένας χορός υψηλών δονήσεων, πολλές δηλώσεις ευγνωμοσύνης και ζεστό βουνίσιο χορταστικό πρωινό, στο ξύλινο τραπεζάκι στην άκρη της χαράδρας, με τον μελωδό να σκορπίζει στάλες μουσικές προς τη θέα του Προφήτη Ηλία και του προγενέστερου ναού του Απόλλωνα – την Πυραμίδα. Στην επόμενη ρουφηξιά του ελληνικού καφέ, το μάτι εστιάζει στην κορυφή Τούμπα κάτω από τον Προφήτη Ηλία, το οροπέδιο. «Φαίνεται ολόκληρη η ανατολική ανάβαση από Γκόρτσια προς το οροπέδιο, καθώς και τα τοπωνύμια Σκούρτα και Λαιμός που σχηματίζουν τα Κόκκαλα, ή αλλιώς Κρυόνερα. Το πιο βορεινό κομμάτι του βουνού εδώ, με δικό του μικροκλίμα», μας λέει ο σύγχρονος Δίας, ο νεαρός Ισαάκ Αδαμίδης. Γλυκύτατος και έμπειρος οδηγός, είναι ο φιλόξενος οικοδεσπότης στο καταφύγιο. Μοιράζει γκλίτσες σε όσους ήρθαμε χωρίς ορειβατικά μπαστούνια, κι έτσι απαλά, μπαίνουμε στο βουνό με παρουσία στη σιωπή του. Τα παιδιά της τσιμεντούπολης ακολουθούν το παιδί των βουνών προς το χωριό Πέτρα με τους ελάχιστους μετακινούμενους κατοίκους. Σαράντα λεπτά περνούν στο μονοπάτι της ρεματιάς ως το ξέφωτο. Τα φύλλα πέφτουν, τα χορτάρια χορεύουν στους αρμονικούς ήχους της φύσης, γειώνοντάς μας σε διαλογισμό που μας συνδέει με το τοπίο. Σαν μυθικό ον, εμφανίζεται μες τις πελώριες οξιές ένας καβαλάρης σε λευκό άλογο. Ο γελαδάρης κύριος Κωσταφάκας, ιππεύοντας από την Ελασσόνα κι αφού πέρασε ένα βράδυ στο βουνό, συνεχίζει να ψάχνει τα γελάδια του που βόσκουν ελεύθερα… Ο Μασάι του Ολύμπου! «Είναι η άγρια πλευρά σου που με συγκινεί», του σιγοτραγουδάμε τον στίχο της Αρλέτας, παρατηρώντας την ταπεινότητά του. Σε μια ώρα βρισκόμαστε στην Πέτρα διασχίζοντας το σηματοδοτημένο μονοπάτι. «Από Πέτρα πάμε Ξηρολάκι, γνωστό τοπωνύμιο για τη διαδρομή βουνού με ορειβατικό σκι, ή πεζοπορίες σε λιγότερο περπατημένα τοπία, οπότε περισσότερο παρθένα κι επιβλητικά», μας λέει ο Ισαάκ, καθώς εμείς παραδινόμαστε στον φακό μας. Πίσω στο καταφύγιο, συναντάμε μια παρέα που ψήνουν τραγουδώντας και χορεύοντας ζεϊμπέκικα, τσάμικα και ποντιακά. Ρίχνουμε τις στροφές μας τιμώντας τους προγόνους μας, φωτίζοντας συννεφιές και σκοτάδια κάτω από τα βλέμματα των Ολύμπιων Θεών. Με τους ορίζοντές μας ανοιχτούς, συντροφιά από γέλια και δάκρυα, καλούδια από τους χωρικούς που ξενυχτούν μαζί μας και τους ορειβάτες που διανυκτερεύουν στο καταφύγιο.