Το περασμένο καλοκαίρι έπεσε στα χέρια μου ένα κείμενο του Οδυσσέα Ιωάννου. «Σχεδόν ποτέ δεν ξέρεις πότε θα είναι η τελευταία φορά», ήταν ο
τίτλος του. Αμέσως έτρεξα να αναζητήσω το τελευταίο του βιβλίο, Το νερό να γίνεις / λόγια επί προσωπικού, μια συλλογή κειμένων δημοσιευμένων σε διάφορα
περιοδικά και εφημερίδες από το 2008 έως το 2014. Δεν το έχω ανοίξει ως τώρα. Είμαι απ’ αυτές που νομίζουν πως ο χρόνος είναι άπειρος κι αυτό ίσως να ‘ναι και μια άμυνα στη φθορά…
Ήμουν γύρω στα 16 χρονών όταν είχα πρωτοσυντήσει τον Οδυσσέα Ιωάννου. Συντάκτης τότε στο περιοδικό
Μετρό, κρατούσε τη στήλη της τελευταίας σελίδας, τα «κέρματα». Τόσο μ’ είχε επηρεάσει που του ‘γραψα μέχρι και γράμμα, γράμμα κανονικό στο χαρτί και του το ταχυδρόμησα με ψευδώνυμο. Δεν ξέρω αν έφτασε στα χέρια του, ούτε έλαβα ποτέ απάντησή του. Μπορεί και να τον είχα ερωτευτεί. Τι σημασία έχει; Ο σπόρος είχε
εμφυτευτεί κι εγώ ήθελα να γίνω γραφιάς, να ασχοληθώ με τα περιοδικά. Και έτσι τελικά συνέβη…
Κι έρχεται πάλι το καλοκαίρι και το κείμενο ξανάρθε στα χέρια μου. Από άλλον αποστολέα και με διαφορετική αφορμή αυτή η φορά. Η συζήτηση αφορούσε τη ροή, τη σύμπλευση με τη ροή για την ακρίβεια, και το νερό που την εμπεριέχει. Εντός του όλα γίνονται ελαφρά σαν
μεταξένια. Τα πάντα επιβραδύνονται καθώς αποκτούν την ποιότητά του, γίνονται λεπτεπίλεπτα και καθαρά,
σχεδόν διάφανα. Μέσα του αναπτύσσεται η ζωή· είναι η ζωή, νερένια.
Έχει όμως κι άλλες ποιότητες το νερό. Μπορεί να γίνει ορμητικό σαν καταρράκτης, μπορεί να εγκλωβιστεί, να παραμείνει στάσιμο και να βαλτώσει. Μπορεί να γίνει
βίαιο, σαν λυσσασμένο ποτάμι, νεροποντή και φουσκωμένη θάλασσα και να σε καταπιεί. Κι εσύ πάντα εκεί, να συμπορεύεσαι μαζί του σαν κάποιο ιστιοφόρο με σύμμαχό σου ένα πανί. Μια θάλασσα σου δόθηκε, δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Και καθώς η μόνη σταθερά είναι η
αλλαγή, κανείς δεν περπατά στο ίδιο ποτάμι δυο φορές. Ούτε το ποτάμι είναι ίδιο ούτε κι άνθρωπος, είχε πει ο Ηράκλειτος. Όλα για μια και μοναδική φορά, όλα
πολύτιμα κι αναντικατάστατα – κι όλα συνδεδεμένα σε μια διαδοχή. Σαν τα κύματα της απέραντης θάλασσας που εμπεριέχονται το ένα στο άλλο... Παίρνω λοιπόν το βιβλίο στα χέρια μου και μοιράζομαι λίγες γραμμές σαν να ‘τανε δικές μου. Με την έννοια άλλωστε του συνεχές, μονάχα ό,τι μοιράζεται υπάρχει.
Να ξαναψάξω για φύτρες σκοταδιού και κόμπους νερού στα βιβλία του Ντοστογέφσκι και του Καμύ.
Να πάρω το μέρος των λέξεων.
Να σαλιαρίζω με τον ήλιο όπου τον πετυχαίνω.
Να πάρω το μέρος του ξελογιάσματος.
Να ονειρεύομαι. Να πάρω το μέρος της μαστροπείας.
Να ξαναβάλω βινύλια στο πικάπ.
Να πάρω το μέρος των απόντων.
Να κάνω ένα ακόμη μπάνιο στη θάλασσα. Να πάρω το μέρος της πατρίδας μου.
Να φροντίσω εκείνα τα λουλούδια που έτσι κι αλλιώς δε βγάζουν χειμώνα. Να πάρω το μέρος του αίματος.
Να ζήσω με τις αναθυμιάσεις της επαναστατικότητάς μου. Να πάρω το μέρος των χαρταετών.
Να κάνω κάτι με την ελευθερία μου. Σπαταλιέται σαν βρομόνερο σπασμένου αγωγού.
Να πάρω το μέρος των πιθανοτήτων.
Να συμμαζέψω το ντουλάπι με τα φάρμακα και τα δηλητήρια. Να πάρω το μέρος των ζωγραφιών.
Να ησυχάσω λίγο, παρατράβηξε.
Να πάρω το μέρος των παιδιών.
Να χαζεύω στον μεγάλο δρόμο.
Να πάρω το μέρος των παράξενων σχημάτων.
Να πάρω ένα παιχνιδάκι για τη μικρή.
Να πάρω το μέρος της. Οριστικά.
Καλό καλοκαίρι…
*Το νερό να γίνεις κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.
