Να μην αφήσουμε τον κόσμο να βουλιάξει

Αντί επάθλου 132

Ας είμαστε ειλικρινείς. Δεν είναι καθόλου εύκολο να εκδίδεις ταξιδιωτικό περιοδικό εν μέσω πολέμου, ακρίβειας, πανδημίας. Κι όσο περισσότερο, τούτες τις μέρες, φαίνεται πως έχουμε ανάγκη μια εκδρομή, τόσο περισσότερο το τοπίο της μοιάζει ν’ απομακρύνεται. Γιατί εκδρομή χωρίς ανεμελιά δεν υφίσταται.

Τους τόπους που ταξιδέψαμε, αυτήν την εποχή, τους βρήκαμε ερήμους σαν το γυμνό τοπίο του χειμώνα. Δεν είναι καινούριο αυτό. Ανέκαθεν οι άνθρωποι περίμεναν την άνοιξη να πιαστούν, μήπως κάτι και αλλάξει. Ανυπόμονα, με την πρώτη υποψία της, αφήνονται να παρασυρθούν απ’ την ελπίδα, τη χαρά της ζωής, λες και χτυπούν μια κλειστή πόρτα και να της φωνάζουν: Άνοιξε! Ανυπόμονα, σαν τα μικρά παιδιά, αναμένουμε κι εμείς την πρώτη λιακάδα, την πρώτη συναυλία, το πρώτο καλό νέο, μια ξέγνοιαστη εκδρομή, ένα ουζάκι σε μια θάλασσα – κι ας κάνει ψύχρα κι ας είναι και κοντά…

«Μας αξίζει ξεκούραση, φαγητό και παιχνίδι», διάβασα κάπου πρόσφατα και μου άρεσε πολύ, κι αμέσως μετά αναρωτήθηκα τί από όλα αυτά έχουμε σήμερα εξασφαλίσει. Αναπόφευκτα, η σκέψη μου πήγε στους ανθρώπους που στα καλά καθούμενα αναγκάζονται να τρέχουν μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη προκειμένου να σωθούν απ’ την παράνοια του πολέμου. Όλων των πολέμων· μας αξίζουν βόλτες, υπερβάσεις κι ανθισμένες αμυγδαλιές. Μας αξίζει φως και χαρά – να αγαπάμε κάτι έξω από μας. Τον τόπο μας, τα παιδιά ή τα βουνά, μια ιδέα, μια τέχνη ή έναν άνθρωπο· χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον. Δεν ξέρω αν φτάνουμε στην κορυφή του βουνού που τόσα χρόνια ανηφορίζουμε κι από πού παίρνουμε κουράγιο να συνεχίζουμε ακόμη. Ωστόσο, πήραμε και πάλι τα βουνά – καθόλου ελαφρά την καρδία. Στο ξεχασμένο Τελέθριο της πολύπαθης Εύβοιας, εισπνεύσαμε βαθιές ανάσες και ύστερα κατεβήκαμε ως την Αιδηψό αναζητώντας θεραπεία στη ζεστασιά του νερού, στην απόλαυση και στη θαλπωρή του. Ανάσες λευτεριάς πήραμε κι εκεί ψηλά στα Αναφιώτικα βιώνοντας μια ξεχασμένη όψη της πόλης. Μια βόλτα που, σαν παραμύθι, μας ταξίδεψε δυόμιση αιώνες πίσω, στην εποχή των χαμάμ, των Δερβίσηδων και των «Ξωτάρηδων» της Αθήνας. Στην Κρύα της Λειβαδιάς ψάξαμε για το Τροφώνιο Άντρο κι έντρομοι ταξιδέψαμε ως τα έγκατα της γης ζητώντας χρησμό για τα μελλούμενα. Στη Βενετία, συναντηθήκαμε αναπάντεχα με μια ελληνική γειτονιά που παραμένει εκεί από τα χρόνια του Βυζαντίου. Στα Καλάβρυτα, αντλήσαμε δύναμη από το παγωμένο αεράκι του Χελμού κι απ’ την αγάπη των ανθρώπων για τον τόπο τους· που είναι ικανή για θαύματα.Στην Πλατεία Δεξαμενής, βρήκαμε τον Παπαδιαμάντη να πίνει τον καφέ του απολαμβάνοντας το τσιγάρο του στην λιακάδα. Εκεί, μονήρης και σκυφτός, τον είδαμε να παλεύει με τους δαίμονές του και να ηττάται κατά κράτος· στο Λεωνίδιο, επιστρέψαμε να κάνουμε Πάσχα. Μαζί με μας, φέτος, γυρνούν και τ' αερόστατα. Καθένα τους και μια ευχή: Αυτάρκεια, Αγάπη, Αλληλεγγύη, Αφθονία, Άνοιξη! Όπως είχε πει και ο μεγάλος Κάρολος Κουν: να μην αφήσουμε τον κόσμο να βουλιάξει. 

Καλή Ανάσταση!

 

 

Προτάσεις

0
Shares

Σας αρέσει το site μας?

Ακολουθήστε μας στα social και δεν θα το μετανιώσετε...

0
Shares