Μέρες που στενεύουν νωρίς – φθινοπωρινό ταξίδι στη θάλασσα, φθινοπωρινό ταξίδι στο βουνό, την έρημο, την ιστορία μας... Δεν είναι που μου λείψαν τα ταξίδια, είναι που μου γίνανε ανάγκη ουσιαστική, σαν ένα είδος σωτηρίας.
Είναι φορές που δεν έχεις να πεις τίποτα, που όλα μοιάζουν να έχουν ειπωθεί. Λέγεται πως ο όγκος της πληροφορίας που δέχεται ο ανθρώπινος εγκέφαλος φτάνει κατά μέσο όρο τα 34 GB την ημέρα.
Καλό είναι τα ταξίδια να ξεκινούν δίχως προσδοκίες. Βολευόμαστε συχνά σε ταμπέλες, μας αρέσει. Δεν βλέπουμε με καλό μάτι το απρόβλεπτο – δεν ήταν κι εύκολος αυτός ο χειμώνας. Τα πράγματα όμως έρχονται ανυποψίαστα αναπάντεχα.
Μου έλειψαν τα ανοιξιάτικα βράδια με τα παράθυρα τα ανοιχτά κι ο ήχος από το κουτάκι της μπίρας στο απέναντι μπαλκόνι. Τα τιτιβίσματα των πουλιών που δεν έχουν τελειωμό.
Η αγάπη µακροθυµεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχηµονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία,
Ποτέ µου δεν συµπάθησα την Ιστορία µε τον τρόπο που µας διδάχθηκε. Στεγνά, επιφανειακά, χωρίς εµβάθυνση και κριτική σκέψη. Νιώθω τυχερή που κατάφερα να αγαπήσω την Ιστορία αργότερα, µέσα από τις αφηγήσεις των ανθρώπων που τη βίωσαν.
