Στα μονοπάτια των Δελφών

Γλυκιά βραδιά, εαρινή... Κοντοστέκομαι μπροστά στο άγαλμα του αφαιρετικού Προμηθέα Πυρφόρου. Μια ματιά ψηλά και γίνομαι μάρτυρας φωτεινού δίαυλου επικοινωνίας μεταξύ ενός λαμπερού αστεριού και της δάδας. Χρυσαφίζει η φλόγα της ελευθερίας και της γνώσης.

Πού και πού αυτές οι υπηρεσίες της Google φαίνονται χρήσιμες. Είναι ο πλανήτης Δίας που θαρρείς πως άφησε κατά μέρος τους θυμούς και συνηγορεί με τον Προμηθέα να μας φωτίσει τη στράτα εκεί, στο αλλοτινό αντάμωμα δυο αετών, που σηματοδότησαν μια για πάντα το κέντρο της γης. Με βήμα σεμνό πάνω σε ασημένια ψήγματα μιας αντανακλώμενης απερίγραπτης αστροφεγγιάς κατηφορίζουμε στον δρόμο της απολλώνειας ηθικής μέχρι την Κασταλία πηγή. Ο τόπος ευωδιάζει πεύκο και αν και φύλλο δεν κουνιέται, δυο ρέματα, αυτό της Ροδινής κι εκείνο της Κασταλίας, είναι ικανά να μας εναρμονίσουν με τον ρυθμό της γης. Οι Δελφοί, ένα από τα ισχυρότατα ενεργειακά πεδία, λειτουργούν θα λέγαμε σαν μπαταρία, σαν συσσωρευτής. Και αν παραδεχτούμε πως έτσι είναι, τότε εδώ, στον αρχαιολογικό χώρο, βρισκόμαστε αναμφισβήτητα στον θετικό της πόλο.

Δελφοί - Χρισσό - Κίρρα

Σκοπός αυτού του άρθρου είναι η γνωριμία με τα δύο σημαντικότερα μονοπάτια των αρχαίων, που διαδραμάτισαν σπουδαίο ρόλο στη λειτουργία του μαντείου, τμήματα των οποίων υπάγονται στο ευρωπαϊκό μονοπάτι Ε4. Το πρώτο, γνωστό και ως μονοπάτι των προσκυνητών, ξεκινάει από το λιμάνι της Κίρρας. Μια παραθαλάσσια κωμόπολη, αρχαίο επίνειο των Δελφών και αφετηρία των θεοπρόπων, δηλαδή όσων αποζητούσαν απολλώνειο χρησμό με απαραίτητη στάση στην Κασταλία, αφού ο εξαγνισμός με το ιερό ύδωρ κρινόταν απαραίτητος για την είσοδο στο μαντείο. Επειδή όμως εμείς δεν εξαγνιζόμαστε με τίποτα, αποφασίζουμε να μετρήσουμε αντίθετα το μονοπάτι. Δελφοί - Χρισσό - Κίρρα. Μια διαδρομή 10 χιλιομέτρων και χρονικής διάρκειας περίπου 3 ωρών. Προσέχω το βήμα μου σε μονοπάτι ανάγλυφο και έχω μια ηλιαχτίδα συντροφιά ως μοναδική αλήθεια που μου φέρνει ψυχική ανάταση και, παρόλο που με τυφλώνει, επιτρέπει στην πλαϊνή μου όραση να θαμπωθεί απ’ τα λαμπυρίζοντα κιτρινομόβ στάχυα. Κάτι η χθεσινοβραδινή αστροφεγγιά, κάτι η πλούσια βλάστηση, αυτόν τον τόπο θα τον ζήλευε και η αυθεντικότητα ενός Βαν Γκογκ. Μπλε ανταύγειες σε πράσινο φόντο, τα τεχνητά αυλάκια του Μόρνου προσδίδουν χρωματικά μια τροπική πινελιά, ενώ λίγο πιο κάτω γίνεται κτήμα σου η ρήση του Καζαντζάκη, ότι βλέπεις τον Θεό στις ολάνθιστες αμυγδαλιές. Πλησιάζουμε στη δροσερή πλατεία του Χρισσού, ίσως ένα απ’ τα ομορφότερα χωριά της Φωκίδας, αφού καταφέρνει να διατηρεί ακόμα και σήμερα το αρχιτεκτονικό του ύφος. Παρεκκλίνουμε, κάνουμε τον σταυρό μας στο βυζαντινό εκκλησάκι του Αϊ-Γιώργη και ορμούμε στον κατάφυτο ελαιώνα της Άμφισσας. Σκιεροί από τον ιερό καρπό και τους βράχους του Κρισσαίου πεδίου, εδώ που κάποτε ζωντάνευε ο πυθικός ιππόδρομος, η τύχη μάς χαμογελάει σε μυστική συνάντηση με άγρια άλογα. Δεν γίνεται όμως να τα θαυμάσουμε απαρατήρητοι. Μια ανεπαίσθητη κίνηση και ίσα που προλαβαίνουμε τις σκιές αυτών των ξεχασμένων μυθικών πλασμάτων. Τελικός προορισμός το λιμανάκι της Κίρρας, το όποιο εκτός των άλλων ήταν και εμπορικό κέντρο στους αρχαίους χρόνους. Υπέροχη βόλτα μα αρκετά κουραστική, γι’ αυτό τον γυρισμό μας αναλαμβάνει οδικώς ο πρόεδρος της τοπικής κοινότητας Δελφών, κ. Λεωνίδας Σακελλαρίου. Κερνώντας καφεδάκι στην προσωπική του επιχείριση «Μελοπωλείο», ο Λεωνίδας απέχει πολύ από τη συνηθισμένη στομφώδη παρουσία των τοπικών αρχόντων. Θες το νεαρό της ηλικίας του, θέλεις η αγάπη του για τους Δελφούς, κέρδισε αμέσως τη συμπάθειά μας. Και όσο από τα μάτια του περνούν όνειρα και φιλοδοξίες για τον τόπο του, εγώ διαβάζω την μπλούζα του, που πολύ απλά λέει κάτι τόσο ουσιώδες: «Η ζωή είναι πολύ μικρή για να έχεις έναν κακό καφέ». Μεταφράζοντας τον καφέ σε απόλαυση και εμπειρία, πείθεσαι πως οι κάτοικοι των Δελφών φαίνεται να ξέρουν καλά τη σημασία της ζωής. Ο κάματος πάντα ανοίγει την όρεξη και αυτήν τη σαρκική μας ανάγκη θα ικανοποιήσει ευχάριστα με τους παραδοσιακούς τοπικούς μεζέδες του το εστιατόριο «Βάκχος» με τη μαγευτική θέα.

Το Κωρύκειο Άντρο είναι γνωστό και ως σπήλαιο του Πανός. Υπήρξε λατρευτικός χώρος αφιερωμένος στον θεό αλλά και στις Κωρύκειες νύμφες.

Πανοραμική θέα από το Κωρύκειο Άντρο
Εαρινή ομορφιά στο μονοπάτι
στις Κωρύκειες νύμφες. Εαρινή ομορφιά στο μονοπάτι Ο
Ανθρώπινη φιγούρα στη σκυφτή είσοδο του σπηλαίου

Κωρύκειο Άντρο

Πρωινό ξύπνημα στο μπαλκονάκι του ξενοδοχείου Βαρώνος με το πέταγμα των χελιδονιών να οδηγούν τη ματιά ως τον κόλπο της Ιτέας. Εφοδιαζόμαστε με ένα γερό πρωινό και μετά τη γλυκιά καλημέρα του κυρίου Γιάννη, είμαστε έτοιμοι να εκδράμουμε στο δεύτερο σημαντικότερο μονοπάτι των Δελφών. Πρόκειται για μια φιδωτή διαδρομή ανάβασης μήκους 10 χιλιομέτρων, με σημείο αφετηρίας δίπλα από τον αρχαιολογικό χώρο, έως το Κωρύκειο Άντρο, και με χρονική διάρκεια 3.30 ωρών. Πολύτιμος βοηθός αποδεικνύεται ο συνοδός μας, ο κύριος Διαμαντής Καλέντζης. Να δεις που κάποιο έμφυτο ταλέντο έχουν εδώ οι άνθρωποι και γίνονται ευθύς οικείοι. Γνώριμα γι’ αυτόν τα μέρη, αφού δείχνει να ξέρει σπιθαμή προς σπιθαμή το μονοπάτι. Ενθουσιασμένη δέχομαι τις εξειδικευμένες γνώσεις του πάνω στα φυτά. Απ’ όλο τον κόσμο, λέει, καταφθάνουν εδώ άνθρωποι ειδικά γι’ αυτά, για τη σπάνια ορχιδέα του Παρνασσού αλλά και τις παιώνιες του Μαγιού, με την ξεχωριστή τους πολυτέλεια. Εντυπωσιακές, μας λέει, είναι και οι πεταλούδες, μόνο που η κακοκαιρία δεν στάθηκε αρωγός να τις βρούμε. Ανεβαίνουμε σε υψόμετρο 1.360 μ. στη νοτιοδυτική πλευρά του Παρνασσού σ’ ένα πετρωτό μονοπάτι στολισμένο με νυφικό πέπλο από λευκή βαλεριάνα. Υπνωτισμένη αποφεύγω τη θέα κάποιων νεόκτιστων βιλών στην περιοχή Λιβάδι και ακολουθώ έως την κορφή. Μια μικρή τριγωνική είσοδος, σκυφτή και ταπεινή, δεν μαρτυρά σε τίποτα το μέγεθος του σπηλαίου. Το Κωρύκειο Άντρο είναι γνωστό και ως Σπήλαιο του Πανός. Υπήρξε λατρευτικός χώρος αφιερωμένος στον θεό Πάνα αλλά και στις Κωρύκειες νύμφες. Άλλη εκδοχή συνδέει το όνομά του με τη μορφή της πλαγιάς, που θυμίζει ασκί (κώρυκα). Σύμφωνα με τον Αισχύλο, στο σπήλαιο κατοικούσαν θεϊκά πνεύματα, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που λειτούργη σε ως καταφύγιο των κατοίκων σε επιδρομές και μάχες. Άφθονα ευρήματα με αναθηματικό χαρακτήρα ως επί το πλείστον έχουν βρεθεί στη σπηλιά και χρονολογούνται από τη νεολιθική έως και την κλασική εποχή. Μπαίνοντας μέσα, εντυπωσιάζομαι από το ύψος της πρώτης αίθουσας, που πρέπει να φτάνει τα 50 μέτρα. Φως, όσο επιτρέπει η μικρή δίοδος, αρκετό ωστόσο για να διακρίνει κανείς κάποιες λεπτομέρειες. Λέγεται πως υπάρχει και επιγραφή του Παυσανία, καθώς από εκείνον προέρχονται αρκετές πληροφορίες για τα μονοπάτια, μα δυστυχώς δεν τη βρήκα. Λίγα κεράκια σβηστά και μια πέτρινη εστία με αγριολούλουδα στη μέση της φανερώνουν την ύπαρξη μυημένων στα αρχαία τελετουργικά. Χαρακτηριστικός είναι και ο μεγάλου μεγέθους σταλαγμίτης, που φέρει το όνομα Τράπεζα. Στο τέλος της δεύτερης αίθουσας, ένας στενός διάδρομος οδηγεί ακόμη πιο βαθιά, σε μέρη απρόσιτα. Καταφέρνω με κόπο, γλιστρώντας στα μικρά βραχάκια, να φτάσω εκεί. Το περιβάλλον υγρό και θεοσκότεινο. Αντιλαμβάνομαι τα μορφώματα του χώρου σε κλάσματα δευτερολέπτου, όσο κρατάει η ζωή μιας φλασιάς. Είναι από τις στιγμές που καμία λέξη δεν έχει λόγο ύπαρξης. Αποφασισμένη να ακολουθήσω τη συμβουλή ενός φίλου, κάθομαι σε μια πέτρα με τα χέρια ελεύθερα, αδειάζω μυαλό και καρδιά και βυθίζομαι σαν σύγχρονη Πυθία στη σκληρή βρεγμένη επιφάνεια. Γιατί Πυθία σημαίνει αυτό ακριβώς, Βυθία, δηλαδή γυναίκα που λαμβάνει την ενέργεια απευθείας από τα έγκατα της γης. Αν το Κωρύκειο Άντρο θεωρείται ένα από τα πιο ισχυρά φορτισμένα πεδία και νεραϊδότοπος, τότε επιθυμώ όσο τίποτα να το νιώσω. Με πλάτη στη σκοτεινή σάλα, περιεργάζομαι τους κρεμάμενους σταλακτίτες. Λένε πώς θυμίζουν κώρυκες. Λέω πως θυμίζουν μαστούς που αργοστάζουν το αίμα της γης. Δεν μπορεί, κάποτε θα λατρευόταν κι εδώ η πρώτη γυναικεία θεότητα. Ξάφνου συνειδητοποιώ πως έχω μείνει μόνη, οι άλλοι έχουν προχωρήσει προς την έξοδο. Έχει πιάσει μπόρα και θαρρώ ο Διαμαντής ευνοείται απ’ τον τραγοπόδαρο Πάνα, καθώς έχει ήδη κατέβει το μονοπάτι. Προσπερνώντας τις εξοχικές κατασκηνώσεις στο Κρόκι και μαθαίνοντας για τις ιδιότητες του αυτοφυούς κρόκου, φτάνουμε στην περιοχή με την ομολογουμένως αξεπέραστη θέα μέχρι τον Κρισαϊκό κόλπο. Πρόκειται για την κορυφή της Σκάλας, όπως αποκαλούν οι ντόπιοι το αρχαίο κλιμακωτό λιθόστρωτο μονοπάτι. Εκεί μπορεί κανείς να πειστεί πια και για την ύπαρξη της Κωλοπετινίτσας, αφού το χωριό δεσπόζει στα δεξιά μας. Ο συνάδελφος και ο συνοδός είναι μαγεμένοι από τη θέα, όχι όμως κι εγώ, αφού ως πιο χθόνια, είμαι ακόμα καθηλωμένη στη μοναδική εμπειρία του Άντρου.

Όταν το δείλι αγκαλιάζει τον κόλπο της Ιτέας
Κάθε μπαλκόνι έχει άλλη θέα. Εδώ, από τη κορυφή της Σκάλας έως την Πελοπόννησο...
Άλογα ενός σύγχρονου πυθικού ιππόδρομου
To εκκλησάκι του Αϊ-Γιώργη στο διάβα μας

Δελφοί

Θέλω λίγο ακόμη να γνωρίσω τους Δελφούς. Στην άλλη άκρη του χωριού, στην περιοχή Παβίλιον, δηλαδή πεταλούδα, στην κορυφή του γκρεμού, φημολογείται πως βρίσκεται ο αρνητικός πόλος του ενεργειακού πεδίου. Μαρτυρίες αναφέρουν πως τα βράδια ο ουρανός χαμηλώνει τόσο, που αγγίζει το κεφάλι σου. Κι επειδή πεταλούδα σημαίνει ψυχή, κάποιες ψυχές κάποτε πετάρισαν εκεί στην άκρη του γκρεμού. Οι Δελφοί, λοιπόν, τουριστικός πόλος έλξης με παγκόσμιο ενδιαφέρον, προσφέρουν πολλά ξενοδοχεία και εστιατόρια. Είχαμε τη χαρά να απολαύσουμε το φαγητό και την εξυπηρέτηση στις ταβέρνες «Το Πατρικό μας» αλλά και στο «Δίον», και μείναμε απόλυτα ικανοποιημένοι. Το τελευταίο μας βραδάκι χαλαρώσαμε με ένα ποτό που μας κέρασε ο κύριος Γιάννης Λιόντος, ο πρόεδρος των ξενοδόχων της περιοχής. Πέρα από την πεζοπορία, μας επισήμανε και άλλες ενδιαφέρουσες αποδράσεις και δραστηριότητες, όπως οι καταδύσεις στην κοντινή Ιτέα, το παραπέντε για τους λάτρεις της αδρεναλίνης αλλά και για τους πιο παραδοσιακούς το τετραήμερο πανηγύρι που λαμβάνει χώρα στη γειτονική Αράχωβα, στη γιορτή του αγίου Γεωργίου. Η αλήθεια είναι ότι δεν επιθυμώ να αφήσω τους Δελφούς. Πριν ξημερώσει και παρά την κούραση, μια ανάγκη για επιτυχημένη προσωπική κάθαρση με ξαναφέρνει στην Κασταλία με μια μικρή στάση έξω από το Μουσείο. Ξέρω πως μέσα του συνωστίζεται ο επιβλητικά όμορφος νεαρός Ηνίοχος. Ίσως το σπουδαιότερο αντιπροσωπευτικό δείγμα του θεϊκότερου μέρους της ψυχής, δηλαδή του νου. Άγαλμα όμως ακρωτηριασμένο, όχι στο σώμα μα στη συνέχειά του, αφού τα άλογα, το άλογο δηλαδή μέρος της ψυχής, που είναι το σύνολο των συναισθημάτων, απουσιάζει. Τραγικό, μα συμπίπτει τέλεια με την ακρωτηριασμένη μας κοινωνία και την παρηκμασμένη εποχή. Εδώ, στην εξωτερική κρήνη της Κασταλίας, θα δροσιστώ και απόψε για τελευταία φορά και θα ορκιστώ να μην επιτρέψω να μου κλέψει κανείς το άλογο μέρος της δικής μου ψυχής, ενώ θα αφήσω το κώνειο, που ανθίζει άφθονα σε τούτο τον ιερό τόπο, για κάποιους άλλους.

Κατάβαση από το Σπήλαιο του Πανός
Ο σμαραγδένιος κάμπος
Μικρά θαύματα της φύσης
Βαλεριάνα: φυτό-γυναίκα που υπνωτίζει
Το μεγαλείο του Κωρύκειου Άντρου
Mοιάζει γυναίκα κουρασμένη από τον δρόμο…

Προτάσεις

info's

Eυχαριστούμε θερμά το ξενοδοχείο «Βαρώνος» και τα εστιατόρια «Βάκχος», «Το πατρικό μας» και «Δίον», καθώς και το καφέ «Μελοπωλείο».

Θα το βρείτε στο

τεύχος 106

0
Shares

Σας αρέσει το site μας?

Ακολουθήστε μας στα social και δεν θα το μετανιώσετε...

0
Shares